با این وجود، شاهد هستیم که در دولت‌های مختلف، نخبگان خوزستانی کمتر در پست‌های کلیدی و تصمیم‌ساز هیئت دولت و وزارتخانه‌ها حضور دارند.
این مسئله چند پرسش اساسی را به ذهن متبادر می‌کند:چرا با وجود استعدادهای درخشان خوزستانی درحوزه‌های مختلف، از ظرفیت مدیریتی آن‌ها در سطح ملی استفاده نمی‌شود؟ آیا این کم‌توجهی ناشی از نگاه مرکزگرایانه به اداره کشور است؟ یا آنکه ضعف در ساختارهای شایسته‌سالاری باعث شده تا نخبگان این استان نتوانند به جایگاه‌های شایسته خود دست یابند؟
پیامدهای بی‌توجهی به نخبگان خوزستانی
1. تضعیف حس تعلق به مدیریت ملی: وقتی نخبگان یک استان می‌بینند که علیرغم شایستگی‌هایشان، در سطح ملی جایگاهی ندارند، احساس بیگانگی و سرخوردگی در آن‌ها تقویت می‌شود. این موضوع می‌تواند منجر به مهاجرت نخبگان یا کاهش انگیزه مشارکت در امور کشور شود.
2. عدم انعکاس مشکلات و نیازهای واقعی استان در سطح کلان: حضور مدیرانی از دل یک منطقه، باعث انتقال بهتر مشکلات و ارائه راهکارهای عملی‌تر برای حل آن‌ها می‌شود. غیاب نخبگان خوزستانی در سطوح تصمیم‌گیری، به معنای نادیده گرفته شدن دغدغه‌های این استان در سیاست‌گذاری‌های کلان است.
3. کاهش کارآمدی نظام تصمیم‌گیری: وقتی تنوع جغرافیایی و فرهنگی در ترکیب مدیریتی کشور رعایت نشود، تصمیمات اتخاذ شده نمی‌توانند همه ابعاد کشور را به‌خوبی پوشش دهند. این مسئله کارآمدی تصمیمات ملی را کاهش می‌دهد.
راهکار جهت استفاده از ظرفیت نخبگان
تقویت شایسته‌سالاری و توجه به نخبگان مناطق مختلف کشور، از جمله خوزستان، در انتصابات کلان
ایجاد یک سهمیه منطقی برای حضور نخبگان استان‌های مختلف در هیئت دولت و وزارتخانه‌ها
تشکیل کارگروه‌هایی متشکل از نخبگان خوزستانی برای مشاوره به تصمیم‌گیران کلان کشور
توجه به ظرفیت‌های علمی و مدیریتی نخبگان خوزستانی به‌جای نگاه‌های سنتی و جناحی در انتصابات
در نهایت، بی‌توجهی به نخبگان یک استان استراتژیک همچون خوزستان، تنها یک استان را متضرر نمی‌کند، بلکه کل کشور را از ظرفیت‌های مدیریتی و فکری ارزشمند محروم می‌سازد. وقت آن رسیده که با نگاه ملی، نه منطقه‌ای، مسیر پیشرفت کشور را هموارتر کنیم.
46
