تمارض در ورزش سابقه پیشینه ای طولانی دارد و هزاران سال قبل انسان های اولیه برای نجات جان خود و تکامل گفتار از آن بهره برده اند.
روانشناسان دانشگاه «ساسکس» مدعی شده اند که شبیه سازی یا تمارض در ورزش در واقع استراتژی کهنی برای فرار از دست شکارچیان بزرگتر بوده که در پیدایش زبان نیز نقش داشته است. دکتر «جردن راین»، از محققین این دانشگاه می گوید:
در جام جهانی امسال شاهد بازی هایی تماشایی از «امباپه»و «نیمار» بوده ایم اما آنها به روش های قدیمی شبیه سازی برای فریب داور نیز متوسل شده اند که طی آن با کوچکترین نسیمی روی زمین غلت می زدند.
بر این اساس انسان های اولیه برای نمایش احساسات یا جلب توجه دیگران از ناله و فریاد بهره برده اند که گاهی اوقات در آن مبالغه شده یا حتی شدت واقعی آن کاهش یافته است. این مساله نشان می دهد که گریه همیشه نشان دهنده روحیات درونی و واقعی انسان نیست.
محققان برای بررسی بیشتر این مساله یک گام فراتر گذاشته و امکان گریه قانع کننده بدون کوچکترین درد را در بزرگسالان بررسی کرده اند. روانشناسان ساسکس بدین منظور هنرآموزان بازیگری را استخدام کرده و از آنها خواسته اند سه مرحله از درد را با تولید صداهای مختلف شبیه سازی کنند.
از سوی دیگر از شنوندگان خواسته شده میزان درد را در هر مرحله مشخص کنند. هدف محققان تعیین صداهای دستکاری شده و میزان تاثیر آنها روی شنوندگان بود و نتیجه حاکی از این است که هنر آموزان از صداهای شبیه به گریه واقعی در نوزاد انسان و دیگر حیوانات بهره برده اند.
نتیجه اولیه این تحقیق این است که می توان با شبیه سازی صدا روی دیگران اثر گذاشت اما نکه مهم تر آنجاست که با استفاده از این یافته ها می توان دستگاهی را تولید کرد که میزان درد را در حیوانات و افراد فاقد توانایی های ارتباطی تعیین کند.