علائم و نشانه ها:
- عدم اعتقاد کودک به چیزی،
- غیرقابل تحمل و جاه طلب بودن کودک،
- دارای دوستان زیاد،
- موفق در فعالیت های ورزشی،
- میل به جلب توجه،
- پرخاشگری و عصبانیت،
- حاضرجوابی،
- نشان دادن جنب و جوش زیاد از خود،
- بدون اجازه صحبت می کند و به دیگران اجازه نمی دهد که حرفهای خود را تمام کرده و یا حتی شروع کنند به حرف زدن.
عوامل پدید آورنده:
- مورد توجه قرار نگرفتن،
- کمبود محبت،
- تبعیض قائل شدن بین کودکان دریک خانواده توسط والدین،
- شلوغ و پرجنجال بودن والدین،
- تحت فشار قرار داشتن دائمی کودک،
- عدم توجه به ظرفیت های مختلف کودک،
- مورد ارزیابی و کنترل قرارنگرفتن رفتارها و عملکردهای کودک.
چگونگی عملکرد:
- تقویت و تشویق رفتارهای مناسب کودک،
- آموختن مهارتهای اجتماعی لازم به کودک،
- بررسی علت و ریشه عملکرد وی،
- آموزش آرام صحبت کردن به کودک،
- واگذار کردن مسئولیت هایی در حد توان کودک به او،
- آموزش چگونگی مطالعه صحیح و تشویق وی به این کار،
- عدم استفاده از تنبیه،
- تشویق کودک در جمع و در برابر دیگران،
- عدم استفاده از برچسب و اتهام زدن به کودک،
- دعوت کردن کودک به آرامش.
منبع: نجاتی، حسین، (1388)، روانشناسی کودک، تهران، نشر بیکران، چاپ دهم.