آشنایی با صورتی ترین پرندگان دنیا، فلامینگو

پرنده فلامینگو

پرنده فلامینگو با گردن و پاهایی دراز است که به دلیل رنگ پرهایش مشهور است و همه عاشق تماشای فلامینگوها می باشند. در مجموع در جهان، 6 گونه فلامینگو داریم که در خصوصیات ظاهری با هم متفاوت هستند. در این مطلب الی گشت شما خوانندگان را با حقایقی جالب از زندگی فلامینگوها آشنا می کنیم و عکس هایی زیبا از این پرنده را خواهیم دید. کمی راجع به منبع غذایی آن ها صحبت می کنیم. دلیل رنگ پرهای آن ها را می گوییم و در نهایت اطلاعات بیشتری از این پرنده برای شما بازگو می کنیم. اینکه چرا این پرنده به راحتی قابل تشخیص است و چرا همگان آن را دوست دارند، را در این مطلب خواهید خواند.

حقایقی راجع به فلامینگو

هر فلامینگویی متعلق به یک خانواده فلامینگو به نام خانواده فونیکوپتریدا Phoenicopteridae است. در کل 6 گونه فلامینگو در جهان وجود دارد و بعضی از این گونه ها خود، به گونه های منحصر به فرد دیگری تقسیم می شود. پرنده فلامینگو در سرتاسر جهان و در هر نقطه ای یافت می شوند. از دریای کارائیب گرفته تا جنوب آمریکا و آفریقا، آسیای میانه و اروپا. همچنین در بسیاری از باغ وحش های دنیا، پارک های آبی، آکواریوم ها و باغ های بوتانیکال، این پرنده محبوب نگهداری می شود. جالبی ماجرا اینجاست که فلامینگو هایی که از این مکان ها (مکان هایی که به طور طبیعی محیط زیست آن ها نیست) فرار می کنند، سردسته و رهبر باقی فلامینگوها می شوند.

کلمه فلامینگو flamingo منشا لاتین و اسپانیایی دارد و از کلمه فلامنکو flamenco گرفته شده که به معنای آتش است و به رنگ پرهای این پرنده اشاره دارد. همه فلامنیگوها پرهایی به رنگ روشن ندارند؛ با این حال بعضی از آن ها پرهایی به رنگ کاملا سفید یا کاملا خاکستری دارند. اینکه پرهای هر فلامنیگو چه رنگی دارد، دقیقا از رژیم غذایی او نشات می گیرد. همچنین فلامینگوهای جوان تر، در پرهایشان ترکیب رنگ کمتری دارند.

در حالی که فلامینگو ها جزو گونه های پرنده ای هستند که درون آب می روند و همانند پرندگانی همچون حواصیل، مرغ ماهیخوار، پرنده منقار قاشقی و درناها است اما در زیر گروه گونه ای مرغابی قرار می گیرد.

پرنده فلامینگو جزو پرندگان قوی جثه است و به راحتی و با مهارت بسیار، پرواز می کند. با این حال کمتر پیش می آید که آن ها را در حال شنا ببینید. زیاد در شنا کردن ماهر نیستند. هر فلامینگو در گروه های بزرگ برای پیدا کردن منابع غذایی مهاجرت می کند.

زمانی که گروه فامینگوها پرواز خود را شروع می کنند و به به اوج می رسند، سرعتشان به 56 کیلومتر بر ساعت می رسد. با این حال قیافه ظاهری شان در پرواز شکل مسخره ای به خودشان می گیرد. در  طول پرواز در تلاش کامل برای صاف نگه داشتن گردن های درازشان و جمع کردن پاهایشان به دور دمشان هستند. در نتیجه تصویری هر چند بی نظیر اما طنزگونه به آن ها می دهد.

هر پرنده فلامینگو در هنگام غذا خوردن منقار خود را برعکس می کند. شاید برای چندین ساعت در روز به همن حالت باقی بمانند. در نتیجه هنگامی که در آب در حال شنا هستند می توانند غذای خود را فیلتر کرده و موادی را که نمی خواهند از منقار خود به بیرون بریزند. فلامینگوها همه چیز خوار هستند. یعنی در هنگام غذا خوردن به نظر می رسد که لقمه های کوچکی از غذا را درون منقارشان می گذارند. آن ها تکه های کوچکی از جلبک های آبی، گیاهان آبزی، حشرات، میگوها و دیگر مواد غذایی را برای خوردن گلچین می کنند.

جوجه های فلامینگو، کوچک، بدن رنگ جذاب با پرهایی کم و منقاری صاف است. در طی چندین ماه که جوجه فلامینگو بزرگ می شود، منقارش خمیده شده، پرهایش بزرگ می شود و رنگ هایی جذاب به خود می گیرد. ابتدا برای جوجه ها پدر و مادر غذا می آورند، اما پس از بزرگ شدن جوجه ها دیگر خودشان به دنبال غذا می روند و با منقار منحنی شده شان می توانند غذاها را برای خود گلچین کنند.

فلامینگوهای نر تنها یک همسر می گیرند و در طول سال تنها یک تخم می گذارند. اگر تنها تخم آن ها در طول آن سال، شکسته شود، از بین برود یا به هر نحوی تبدیل به جوجه نشود، کمتر پیش می آید که تخم دیگری بگذارند.

اگر یک کلنی و اجتماع پرندگان به گونه ای نابود شوند یا شکار شوند یا بر اثر فاجعه ای طبیعی از بین بروند، چندین سال طول می کشد تا دوباره کلنی آن ها شکل بگیرد و دوباره جمعیتشان رشد کند.

فلامینگو نر و ماده به جوجه های خود را پس از اینکه از تخم بیرون می آیند، برای 5 تا 12 روز  شیر می دهند. پس از آن دیگر جوجه ها می توانند از علف ها و جلبک های دریایی تغذیه کنند. هر چند هنوز در کنار آن، تا 2 ماه همچنان شیر می خورند. پرنده فلامینگو شیر را در معده خود می سازد و برای جوجه خود بالا می آورد.

جوجه های فلامینگو به رنگ خاکستری یا سفید به دنیا می آیند و برای رسیدن به صورتی جذاب، نارنجی یا نارنجی قرمز، باید به سن سه سالگی برسند. پرهای فلامینگوهای جوان کمتر پرز داشته و به اندازه فلامینگوهای بالغ نرم نیستند اما با این حال عایق خوبی برای برودت بوده و دمای بدن آن ها را حفظ می کند.

رنگ پرهای فلامینگو

رنگ هایی همانند صورتی، نارنجی، قرمز نارنجی که در پرهای هر فلامینگو دیده می شود توسط رنگدانه ای به نام کاروتینوئید carotenoid ایجاد می شود. این ماده در رژیم غذایی آن ها وجود دارد. رژیم غذایی فلامینگوهای وحشی شامل میگو، پلانگتون ها، جلبک و دیگر موجوداتی است که در آب زندگی می کنند. اگر این مواد غذایی به اندازه کافی حاوی رنگدانه کاروتینوئید وجود نداشته باشد، پرهای پرنده فلامینگو به رنگ سفید یا خاکستری در می آید. با این وجود این رنگ ها نشانه ای از وجود بیماری در پرنده فلامینگو نیست. بلکه ان ها به اندازه فلامینگوهای صورتی و قرمز سالم و قوی هستند. عموما فلامینگوهایی که در باغ وحش ها زندگی می کنند به دلیل رژیم غذایی خاصی که به ان ها داده می شود، رنگ های زیبایی در پرهایشان ایجاد می شود.

بزرگترین گونه پرنده فلامینگو نامی همانند این خصوصیت خود دارد. به این گونه گریتر فلامینگو (فلامینگو بزرگتر) گفته می شود. اگر این گونه گردن و پاهای خود را صاف نگه دارد، طولی به اندازه یک متر و نیم بلندی اش می شود، با این وجود وزنی حدود 3 کیلو و نیم دارد. کوچکترین گونه فلامینگو قدی تقریبی یک متر و وزنی به اندازه 1 کیلوگرم دارد.

پاهای هر پرنده فلامینگوی بالغ طولی بیشتر از بدن و به اندازه 70 سانتی متر تا یک متر و 20 سانتی متر طول دارند. اغلب پرنده فلامینگو بر روی یک پای خود می ایستد. به این صورت می تواند دمای بدن خود را حفظ کند. پایی را که جمع می کنند، درون پرها قرار گرفته و گرم می شود. هر از چند گاهی جای پاها را عوض می کنند.

زانوهای پرنده فلامینگو نزدیک به بدن است و کمتر می توان متوجه آن شد. چرا که توسط پرها پوشانده می شود. فلامینگوهایی که در آمریکا زندگی می کنند نارنجی یا قرمز روشن هستند و فلامینگوهای کنیا رنگی صورتی کمرنگ دارند. حتی فلامینگوهایی دیده شده اند که کاملا پرهای سیاه رنگی دارند. جزایر گالاپاگوس نیز مکانی برای زندگی فلامینگوهاست.

فلامنیگوها پرنده هایی اجتماعی هستند به گونه ای که در اجتماع های کوچک تر کمتر سالم باقی می مانند. با این وجود که تعداد اجتماع فلاینگوها ده فلامینگو و بیشتر است، با این حال، اجتماع های میلیونی از این پرنده نیز شناسایی شده اند. فلامینگوها از جمعیت زیادشان در برابر هجوم شکارچیان استفاده می کنند و البته در اجتماع ها بهتر می توانند جوجه های خود را بزرگ کرده و پرورش دهند.

هر پرنده فلامینگویی که در حیات وحش زندگی می کند حدود 20 تا 30 سال زندگی می کند، اما پرندگانی که در اسارت و در باغ وحش ها زندگی می کنند، می توانند تا 50 سالگی نیز عمر کنند. چرا که دیگر توسط شکارچیان تهدید نمی شوند، از نظر غذایی خوب به آن ها رسیدگی می شود و البته مراقبت های پزشکی ویژه دریافت می کنند.

برای دیدن ویدئویی جذاب از فلامینگو ها، می توانید بر روی مطلب زیر کلیک کنید:

ویدئویی از فلامینگوها

گونه فلامینگو آندیان The Andean flamingo بیشتر از دیگر گونه های پرنده فلامینگو زندگی شان تهدید می شود و گزارشات نشان می دهد که تنها 30000 پرنده از این نوع گونه در حیات وحش باقی مانده است. این گونه نادر در کوه های آند آمریکای جنوبی زندگی می کند و قدمت حضورشان بر روی زمین به حدود 50 میلیون سال پیش بر می گردد. آبی که این گونه فلامینگو از آن تغذیه می کند، 10 برابر شورتر از آب دریاست و ظاهری خشن تر دارند. مهمترین تهدید برای فلامینگو شامل شکارچیان، از بین رفتن زیستگاه آن ها و شکار غیر قانونی پرنده فلامینگو برای پرهای تزئینی آن هاست. در برخی مناطق، انسان ها به طور غیرقانونی فلامینگوها را شکار می کنند تا تخم آن را به عنوان غذا جمع آوری کنند یا گوشت آن ها را بخورند.

اگر به حیوانات علاقه مند هستید یا می خواهید که راجع به دیگر گونه های حیوانات اطلاعاتی کسب کنید می توانید به دیگر مطالب ما مرتبط با حیات وحش و طبیعتگردی در مجله الی گشت مراجعه کنید.

منبع: thespruce.com