میلاد حضرت علی اکبر و روز جوان چه روزی است؟

ستاره ؛ سرویس مذهبی - حضرت علی اکبر فرزند ارشد امام حسین (ع) در روز یازدهم ماه شعبان بین سال های 33 تا 35 هجری قمری در شهر مدینه به دنیا آمد. نام مادر لیلا دختر ابی مره بود. حضرت علی اکبر اولین فرد از طائفه بنی هاشم بود که به میدان رفت و به شهادت رسید. او در روز عاشورا حدود 25 سال سن داشت و به همین دلیل روز یازدهم شعبان مصادف با روز میلاد ایشان را روز جوان نامگذاری کرده اند.

علی اکبر شبیه ترین مردم به پیامبر (ص)

حضرت علی اکبر (ع) شبیه ترین فرد به پیامبر (ص) بود. تا جایی که امام حسین (ع) می فرمود: «هرگاه مشتاق دیدار پیامبر می شدیم به چهره او می نگریستیم». به همین خاطر زمانی که در روز عاشورا به میدان جنگ رفت امام حسین (ع) رو به آسمان کرد و گفت: «اللهم اشهد علی هؤلاء القوم فقد برز الیهم غلام اشبه الناس برسولک محمد خلقا و خلقا و منطقا و کنا اذا اشتقنا الی رؤیة نبیک نظرنا الیه...».

فضائل علی اکبر

تربیت شایسته امام حسین (ع) سبب شد که علی اکبر به بهترین صفات کمال آراسته شود. عواملی همچون: اصالت خانوادگی، تربیت و وراثت، کسب علم و فضایل در وجود و زندگی او فراهم بود. خلق و خوی او و رفتار و حرکات و ادب و متانتش در حدّ اعلای برجستگی و درخشندگی بود.

رفتارش یادآور حرکات و رفتار پیامبر خدا (ص) بود و همین سبب می شد تا در چهره او شخصیت پیامبر دیده شود. علی اکبر (ع)، از جوانی مجموعه ای از خوبی ها و فضیلت ها و نمونه ای روشن از فضایل عترت پاک پیامبر بود. حتی کسی چون معاویه هم که دشمن خاندان عصمت بود، به فضایل او اقرار داشت.

رابطه سرشار از ادب و احترام علی اکبر (ع) به پدر و علاقه و محبت پدر به فرزند، در همه مراحل زندگی این دو الگوی فضیلت وجود داشت و نهایت و اوج آن، در صحنه عاشورا دیده می شود.

اعتراف معاویه به شجاعت علی اکبر

ابوالفرج اصفهانی از مغیره روایت می کند: روزی معاویه به اطرافیان خود گفت: به نظر شما سزاوارترین و شایسته ترین فرد امت به امر خلافت کیست؟ اطرافیان گفتند: جز تو کسی را سزاوارتر به امر خلافت نمی شناسیم! معاویه گفت: این چنین نیست بلکه سزاوارترین فرد برای خلافت، علی بن الحسین (ع) است که جدّش رسول خدا (ص) می باشد و در وی شجاعت و دلیری بنی هاشم، سخاوت بنی امیه و فخر و فخامت ثفیف تبلور یافته است.

علی اکبر آماده جانفشانی برای پدر

وقتی که امام حسین (ع) سفر خود را از میدنه آغاز کرد در موقفی به نام بنی مقاتل استراحت کردند. عقبه بن سمعان از یاران امام چنین نقل می کند: شب هنگام امام حسین (ع) به خواب سبکی رفت و خیلی زود بیدار شد و تا چشم خود را باز کرد فرمود:

اعلام کرد عزم سفر دارد و می خواهد از مدینة النّبی بیرون برود، حضرت علی اکبر علیه السلام پرچم وفاداری نسبت به امام را پیشاپیش قافله به اهتزاز درآورد. «انّا لله و انّا الیه راجعون الحمد الله ربّ العالمین» و دو یا سه بار آیه استرجاع را تکرار نمود. حضرت علی اکبر متوجه حال پدر شد و از امام پرسید: «پدر جان! چرا آیه استرجاع را تلاوت می کنید». امام فرمود: «فرزند عزیزم اندکی که خواب رفتم، سواری عنان اسب را کشید و گفت: این قوم در حال حرکت اند، در حالی که مرگ به سوی آنان می آید.»

علی اکبر کمی مکث کرد و گفت: «پدر جان! خداوند حادثه ای ناگوار پدید نیاورد. آیا ما بر حق نیستیم؟» امام در جوابش فرمود: «آری، به خداوندی که بازگشت بندگان به سوی اوست، ما بر حقّیم.» علی اکبر با شنیدن این پاسخ گفت: «ای پدر! در این صورت باکی نیست و بر حق جان می دهیم.» امام (ع) فرمود: «خدایت پاداشی نیکو عطا کند؛ نیکوترین پاداش که باید فرزندی از پدر خویش دریافت کند.»

علی اکبر در واقعه عاشورا

حضرت علی اکبر در زمان واقعه عاشورا حدود 25 سال داشت. حتی برخی سن او را 18 یا 20 سال دانسته اند.

در روز عاشورا نیز پس از شهادت یاران امام، اولین کسى از طائفه بنی هاشم که اجازه میدان طلبید او بود. شیخ جعفر شوشتری در کتاب خصائص الحسینیه می گوید: اباعبدالله الحسین هنگامی که علی اکبر را به میدان می فرستاد، به لشگر خطاب کرد و فرمود: «ای قوم، شما شاهد باشید، پسری را به میدان می فرستم، که شبیه ترین مردم از نظر خلق و خوی و منطق به رسول الله (ص) است بدانید هر زمان ما دلمان برای رسول الله (ص) تنگ می شد نگاه به وجه این پسر می کردیم.»

على اکبر چندین بار به میدان رفت و رزمهاى شجاعانه‏اى با انبوه سپاه دشمن نمود. در میانه جنگ وقتی تنشه شده بود به خیمه ها آمد و وقتی نزد پدر برگشت، گفت: «یا ابه! العطش قتلنى و ثقل الحدید اجهدنى‏». امام حسین (ع) گریه کرد و فرمود: «محبوب دلم صبر کن به زودى رسول خدا (ص) تو را سیراب خواهد کرد که بعد از آن هرگز تشنه نخواهى شد». امام زبان جوانش را در دهان مبارک گذاشت و مکید و انگشتر خود را به او داد و فرمود: آن را در دهان خود بگذار به سوى دشمن برگرد.

علی اکبر بدون اینکه ابی بنوشد دوباره به میدان رفت و به چنگیدن ادامه داد تا اینکه توسط فردی به نام مره بن منقذ به شهادت رسید. دشمنان بدن او را قطعه قطعه کردند و وقتی امام (ع) به بالای سر او رسید بار دیگر آن قوم ظالم را نفرین کرد.

حضرت على اکبر، در نزدیکی پیکر پدرش و پایین پای ایشان دفن شد و به همین دلیل ضریح امام حسین (ع) شش گوشه است.

علی اکبر از نگاه امام خمینی

امام خمینی در درس اخلاقشان فرمودند: تمام مدایح و گفتار اهل بیت (ع) خصوصاً حضرت اباعبدالله (ع) در مورد حضرت علی اکبر (ع) حاکی از این است که اگر علی اکبر (ع) در کربلا به شهادت نمی رسید، خود، امام «مفترض الطاعه» می بود. (یعنی امامی که اطاعت او واجب است) . در این مختصر بهتر است به یک نمونه از کرامات ایشان بپردازیم:

فردی به نام حاج عبدعون، برادرش را که به مرض سختی دچار شده بود نزد حافظ الصحه، یکی از سه پزشک معروف کربلا می برد. پس از چند ماه معالجه سودی نمی کند و هر روز حال او بدتر می شود عبدعون نزد پزشک می رود و سخنان زشتی به او می گوید و خطاب می کند که: اسمت خیلی بزرگ است ولی از معالجه تو سودی ندیدیم. بعد بدون خداحافظی می رود. ولی بر خلاف انتظار از آن روز به بعد حال برادرش بهتر می شود و یک دفعه شفا می یابد. نزد حافظ الصحه می رود و عذر خواهی می کند.

طبیب می گوید: بنشین تا برایت بگویم. من بعد از سخنان تو خیلی دل شکسته شدم. ظهر، هنگام ادای نماز به حضرت علی اکبر (ع) متوسل شدم و عرض کردم ای نور چشم حسین (ع) تو را به حق پدرت قسم می دهم که شفای این مریض را از خدا بخواه. دیدی چگونه به من توهین کرد؟ بسیار گریه کردم. همان شب در خواب خدمت آقا علی اکبر (ع) شرفیاب شدم عرض ادب کردم و همان مطلب را تکرار کردم. فرمودند: من شفای آن مریض را از خدا خواستم و از هاتفی شنیدم که «این مریض مردنی است و تا نه روز دیگر می میرد ولی به برکت دعا و شفاعت شما خدا با شفای او سی سال به عمرش افزوده است و از همین ساعت او را شفا دادیم.» آن مرد سی سال دیگر عمر کرد و در هفتاد سالگی درگذشت. وی وصیت کرد پیکرش را پایین پای حضرت علی اکبر (ع) دفن کنند.