"گناهکاران" ساخته ی فرامر قریبیان را می توان از لحاظ مولفه های فیلم  شناسی در رده ی فیلم های پلیسی – جنایی یا نوآر قرار داد. فیلم های نوآر و  مشابه آن در سینمای خارج از ایران از تنوع زیادی برخوردار است. این نوع از  فیلم می تواند دایره ی وسیعی از حاکمیت مانند، پلیس، سرویس های اطلاعاتی –  امنیتی، دستگاه قضایی،قانون گذاری،اجرایی و سیاسی تا بخش های خصوصی، قدرت  های اقتصادی و مافیایی خارج از حاکمیت را به چالش بکشد از سوی دیگر حاکمیت  نیز می تواند از این گونه فیلم ها برای نمایش اصلاح پذیری و برتری بر فساد  درون دستگاه های خود سود جوید.

شاید به همین دلیل است که فیلمسازان – نویسنده فیلمنامه و کارگردان –  ترجیح داده اند شخصیت های درون فیلم شباهتی به نیروهای انتظامی داخلی  نداشته باشند تا کمتر دچار سانسور و حذف و اضافه شوند. این نوع از فیلم ها  در صورتی که مولفه های آن رعایت شود مانند برخورد آشکار خیر وشر، اکشن و  راز آلودگی می تواند مخاطب را جذب و سرگرم نماید و از سوی دیگر تاثیر گذاری  فراوانی دارد. از این جهت "گناهکاران" در حد سینمای ایران، با در نظر  گرفتن محدودیت ها و مقدورات، فیلمی قابل قبول است. فیلمبرداری، قاب بندی و  بازی بازیگران می تواند مخاطب را با رضایت از سالن سینما خارج نماید و آنچه  که بیشتر مورد رضایت می باشد این است که "گناهکاران" را بازیگر محبوب و  محجوب سال های دور و نزدیک سینمای ایران ساخته است.

به نظر می رسد فیلمساز آگاهانه با نشانه گذاری مخاطب را با فیلم مشهوری  همچون "هفت" se7en”" و یا سایر آثار شناخته شده ی این گونه ارجاع داده و به  نوعی اقتباس از آن ها را مورد تائید قرار داده است. اما همچنان برخی با  عنوان نمودن کپی کاری از این آثار خواسته یا ناخواسته به تحقیر اقتباس می  پردازند و در عوض با استفاده از واژه هایی مانند فیلمساز مولف نشان می دهند  که هنوز از دنیای خیال پردازانه خود خارج نشده اند و درنیافته اند که جهان  اندیشه و هنر چیزی جز گفتگوی بینامتنی نیست.

"گناهکاران"با جمله ای از (نیچه) آغاز می شود "هر کس با هیولاها می جنگد  باید مراقب باشد به هیولا تبدیل نشود". این فیلم که بیشتر برگرفته از  "هفت" دیوید فینچر است با یک قتل مرموز شروع شده و دو پلیس که سابقه آشنایی  ندارند، یکی در آستانه ی بازنشستگی سرگرد تدین (فرامرز قریبیان) و دیگری  افسری جوان به نام سرگرد روانگر (رامبد جوان)، برای بررسی این پرونده با هم  همکار می شوند و سپس قتل های پی در پی دیگری صورت می پذیرد و در پایان از  این معما رمز گشایی می شود. شخصیت اصلی فیلم سرگرد تدین پلیسی وظیفه شناس  اما خشن، که گاهی برای انجام ماموریتش لازم می داند خط قرمزهای قانون را  رعایت ننماید معرفی می شود.

این کاراکتردر فیلمنامه ی اصلی به نقل از فیلمساز محترم بعد از شناسایی  قاتل پا را از دایره قانون خارج می نماید و او را به قتل می رساند - پایانی  شبیه به پایان "جدا افتاده The Departed"- اما در نسخه ای که به اکران  درآمده است این قسمت حذف شده و پایانی دیگر برای آن در نظر گرفته شده است  که با توجه به جمله ی نیچه این دو پایان جهتی کاملا مخالف یکدیگر دارند.  اگر پایان مورد نظر فیلمساز بر روی پرده می رفت بدین معنی بود که قاتل  زنجیره ای که تا زمان -اولین قتل- خلافی انجام نداده بود با فرض اینکه  قانون نمی تواند گناهکاران را مجازات نماید، اقدامی خودسرانه می کند، آنها  را به قتل می رساند و به یک هیولا تبدیل می شود. سرگرد تدین نیز که با همان  فرض اقدام به کشتن قاتل زنجیره ای می کند و خود به هیولایی دیگر تبدیل می  شود.

اما پایانی که در اکران می بینیم خلاف این است و سرگرد تدین خلاف  مقررات، خودسرانه عمل نمی کند و در واقع به یک هیولا تبدیل نمی شود و از  این نبرد پیروز بیرون می آید حتی می توان چندین پایان برای این فیلم متصور  شد که هرکدام نتیجه ای دیگر را رقم زند، بدین ترتیب ملاحظه می شود که  چگونگی پایان یک فیلم تا چه اندازه می تواند مهم باشد و چه نتایج متفاوتی  را به بار آورد.

نگارنده امیدوار است این فیلم که با سرمایه ی شخصی آقای فرامرز قریبیان  ساخته شده مورد توجه مخاطبان قرار گیرد و علاوه بر بازگشت سرمایه، تشویقی  برای ادامه فیلمسازی ایشان شود.