پرویز نوری
ممکلت ما همیشه جمع اضداد بوده است. نگاه کنیم به همین امروز: یک سو آن سیل خانمانسوز که هزاران هم وطن را آواره و دچار گرفتاری کرده و به دردسر انداخته است، و همه آنها محتاج کمک هستند. و از سوی دیگر جشنواره ملی فیلم فجر به راه افتاده با بودجه شش میلیارد و 300 میلیونی که معلوم نیست چه نفعی می تواند در این اوضاع و احوال وانفسا داشته باشد؟
وقتی این فیلم های غم انگیر خبری از سیل زدگان را می بینیم و یاد شش میلیارد خرج بی حساب جشنواره ملی فیلم فجر می افتیم، از خودمان می پرسیم: «آیا این درست است؟». چه جوابی داریم به آن دسته از مردم بی گناهی بدهیم که خانه و کاشانه شان را از کف داده اند و در گل و لای اسیر مانده اند؟ واقعاً دلمان نمی سوزد که کاش می شد به جای هزینه بیهوده شش میلیاردی، می رفتیم این پول ها را صرف مخارج ضروری و حیاتی سیل زدگان نومید و مستأصل می کردیم؟!
حکایت این جشنواره ها در وضع وخیم موجود برای ما معمایی شده است. تازه جشنواره هایی که قادر نیستند فیلم هایی را صحیح و سالم به نمایش بگذارند. جشنواره ملی فیلم فجر (آیا این همان جشنواره بین المللی فیلم فجر است؟) می خواهد چه فیلم هایی را نشان دهد؟ اگر قرار است به سینمای ایران ارزش و اعتبار ببخشد که می دانیم تأثیر چندانی نخواهد داشت زیرا آن دو – سه فیلم انتخابی هم در جشنواره فجر داخلی عرضه شده است. پس، هدف چیست؟ همان جشنواره داخلی فجر با آن بودجه، کافی نیست؟ و آیا هزینه شش میلیارد و 300 میلیونی را نباید خطای کامل در این زمان حساس دانست؟
اشتراک گذاری در: 