روزنامه اعتماد در یادداشتی به قلم محمدجواد حق‌شناس نوشت: به بیانی گزارش‌ها و اخبار و مطالب یک رسانه مبتنی بر تحلیل و بررسی یک وضعیت خاص یا عمومی است. گرچه با توجه به روندی که رسانه داشته جایگاهش کاملا در جوامع کنونی شناخته شده و مشخص است و برای همین، این نقش چندان نیازی به توضیح و تفسیر ندارد. به خصوص نقشی که رسانه‌ها به عنوان یکی از شاخص‌های توسعه و پیشرفت دارند و جایگاهی که به عنوان نمادی از آزادی دارند، نقشی است که بر کسی پوشیده نیست.
از سویی یکی از اصلی‌ترین دلایل فلسفی شکل‌گیری انقلاب اسلامی، مبارزه با اختناق و سانسور بوده است و نتیجه این رویکرد این بود که به آزادی بیان و حتی برگزاری راهپیمایی و تجمع‌های اعتراض‌آمیز اشاره داشت. این منطق و فلسفه انقلاب تا آنجایی پیشرفت کرد که حتی برای محاکمه احزاب و رسانه‌ها هیات منصفه خاصی درنظر گرفته شد و اجازه ندادند که یک دادگاه عادی برای این قشر از اقشار جامعه تصمیم‌گیری کند بلکه افکار عمومی - که نمایندگان آن در دادگاه‌های یاد شده و درقالب هیات منصفه حضور دارند - در مورد آنها قضاوت کنند.
درچنین شرایطی، زمانی که فقط به صدا و سیما اجازه داده می‌شود تا در چارچوبی مشخص و تعیین شده اخبار را منتشر کند، طبیعی است که موقعیت و شرایط را برای شایعه‌پردازان رسانه‌ای بیگانه فراهم می‌کنیم تا از این بستر معیوب کمال بهره را برای ضربه زدن به کشور ببرند. از سویی چنین فضایی باعث تقویت حوزه پخش شایعات مختلف در تاکسی‌ها، محافل عمومی، نانوایی‌ها و... می‌شود.
اما ضرر بزرگ‌تر، سلب اعتماد جامعه از رسانه‌های عمومی است. یعنی به زبان ساده، چنین برخوردی باعث می‌شود تا دیگر حنای رسانه‌ها پیش مردم رنگ نداشته باشد و نتوانند در انتقال مفاهیم توفیقی را داشته باشند. در حقیقت این رویه باعث می‌شود تا رسانه‌ها در روزهای سخت و بزنگاه‌های کشور نتوانند برای جامعه و کشورشان ایفای نقش کنند و تبدیل به ابزاری فاقد قدرت و نفوذ می‌شوند!