ایرانمنش: روزهای کرونایی به یاد شرایط جانبازان قطع نخاعی بیفتیم

رضا ایرانمنش که از سال های دفاع مقدس یادگاری هایی دارد، در گفت وگو با «بهار همدلی» رادیو ایران گفت: من فقط نام جانباز را با خود یدک می کشم، آنهایی که جانباز واقعی هستند، قابل قدردانی هستند. همدلی در جبهه ها این روزها به خوبی نشان داده می شود. در زمان جنگ اگر همدلی همرزمان نبود، 8 سال که نه 80 سال دیگر هم به آنچه شایسته کشورمان بود نمی رسیدیم و نگذاشتیم یک وجب از خاک ما دست اجنبی ها بیفتد و دست آنها به نوامیس ما برسد.

وی ادامه داد: گاهی اوقات من ناراحت می شوم چون می گفتند که جوانان ما را به آنجا می بردند و روی میدان مین می فرستادند؛ در صورتی که این خود یک چالش بود. شبی که عملیات داشت لو می رفت و زمان نبود که بچه های تخریب بخواهند میدان مین را معبری بزنند اینجا بود که یک ایثار و از خودگذشتگی و همدلی اتفاق می افتاد.

این هنرمند کشورمان تاکید کرد: عده ای از بچه ها می گفتند ما با پاهای خودمان می رویم و مین ها را منفجر می کنیم. ما چند نفر فدا شویم بهتر از این است که یک گردان برایش اتفاقی بیفتد. همدلی که این روزها دیدم، من را به یاد آن روزها انداخت. من در شبکه دوم سیما، پزشک خودم را دیدم که بیش از 45 روز است که منزل نرفته است و در بخش کرونای بیمارستان در حال خدمت رسانی است. یادم آمد که ما در زمان جنگ سرداران بسیاری داشتیم که تکرار نمی شوند.

وی در پایان عنوان کرد: از گوشه و کنار می شنویم که مردم می گویند خسته شدیم و در قرنطینه ایم و دیگر بس است. آمدن بیرون هم جان خودمان را به خطر می اندازد و هم باعث می شود که زنجیره انتقال بیماری ادامه پیدا کند. برخی می گویند زمان سربازی روزهای سختی است اما وقتی می گذرد سال ها بعد می گویند که یادش بخیر کاش آن روزها برمی گشت. ما می توانیم در منزل راه برویم، کتاب بخوانیم اما بدانیم برخی جانبازان ما که قطع نخاع گردنی هستند، روی تخت خوابیده اند. کمی دل مان را کنار دل شان بگذاریم و بدانیم آنها چه می کشند شاید با دانستن وضعیت آنها تحمل شرایط برایمان راحت تر شود.