بانی‌فیلم: صدیقه کیانفر یکی از دیرپاترین بازیگرانی بود که در نقش مادربزرگ‌های مهربون و سنتی، حضور ماندگار در فیلم‌ها و سریال‌ها داشت.
زندگی کیانفر مانند خیلی از هم‌دوره‌هایش، چندان با آسودگی طی نشد. گلایه‌های مدامش از نامهربانی برخی از همکارانش و بی‌توجهی مسئولان و مدیران هنری که او و امثال او را در ویترین غبارگرفته فراموشی گذاشته بودند، هرازگاهی با حس مسئولیت‌شناسی خبرنگاری، تیتر رسانه‌ها می‌شد و پس از چند روز، باز گرفتار در دنیای فراموشی و بی‌توجهی‌ها مستمر…!
کم نیستند بازیگرانی که هم اکنون در شرایط چندان مناسبی ندارند. هنرمندانی که حاصل عمری فعالیت هنری‌شان در دنیای سینما و تئاتر و تلویزیون، خلاصه شده است در خاطراتی کم‌رنگ و آلبومی از انبوهی عکسهای رنگ پریده سال‌های دور.
نمی‌دانیم تا کی باید شاهد گردش پرگار بی‌توجهی و مسئولیت‌ناشناسی مسئولان بر محور تکرار باشیم و به موازات این بی‌توجهی، هر چند مدت یک بار، کوچ غریبانه یک هنرمند را نظاره‌گر شویم؟
چرا مدیرانی که بیشترشان مدعی داشتن نگاه حمایتی به پیشکسوتان هستند، توجهی به ساده‌ترین نکته زندگی فرهنگی اهالی هنر نمی‌کنند؛ اینکه این هنرمندان مانند اندوخته‌های ارزشمند فرهنگی، لایق توجه فراوان هستند…؟
امروز صدیقه کیانفر در غیاب بی‌توجهی‌های آزاردهنده پشت‌میزنشیان به دیار باقی رفت. اما فردا چه؟ آیا فرداهای دیگر نمی‌رسند تا پیکر یکی دیگر از هنرمندان این سرزمین در صف بدرقه قرار گیرد.
شاید مسئولان کشورمان عادت کرده باشند که براساس ملاحظات سیاسی، تمام تلاش‌شان هنگام حضور در مراسم مختلف، ایستادن در بهترین میزانس باشد تا دوربین خبرنگاران، عکسهای خوبی ازشان بگیرند. همین مدیران تشنه توجه رسانه‌ای اما به هنگام درخواست ها برای رسیدگی به اوضاع هنرمندان و عمل کردن به وعده‌های تلنبار شده، تلفن‌های‌شان خاموش و حضور در جلسات کذایی برقرار می‌شوند!
روزگار غریبی‌ست؛ به ویژه برای کسانی که خودشان یک عمر «مادربزرگ» یا «پدربزرگ» بوده‌اند.
با احترام برای صدیقه کیانفر
اشتراک گذاری در: 