از دعاهاى آن حضرت است در ترس از خدا
o خدایا، مرا راست و معتدل آفریدى، و در کودکى پروراندى، و به قدر کفایت روزیم دادى.
o خدایا، من در کتابى که نازل فرمودى، و بشارتى که به بندگانت داده اى یافته ام که فرموده اى: «اى بندگان من که درباره خود زیاده روى و ستم کرده اید، از رحمت خدا نومید نشوید، که خداوند همه گناهان را مى آمرزد»، و از من گناهانى سر زده که خود مى دانى و بلکه از من به آنها داناترى. پس واى از بى آبرویى از گناهان که پرونده ات برایم برشمرده است.
o پس اگر آن موارد امیدوارى من به عفو و بخشش تو که همه چیز را شامل است نبود خود را به دست هلاکت مى سپردم، و اگر کسى مى توانست از پروردگار خود بگریزد من سزاوارترین کس بودم که از تو بگریزم، و تو آنى که هیچ چیز نهانى در زمین و آسمان بر تو نهان نیست جز آن که را حاضر خواهى آورد، و همین بس که تو جزا دهنده و همین بس که تو حسابگرى.
o خدایا، تو جویاى منى اگر بگریزم، و دستگیر کننده منى اگر فرار کنم، پس این منم که فروتن و خوار و سرافکنده در پیشگاهت قرار دارم، اگر عذابم کنى شایسته آنم، و آن- اى پروردگار من- از سوى تو عین عدل است، و اگر از من درگذرى همیشه عفو تو شامل حالم بوده، و لباس عافیت بر تنم پوشانده اى.
o پس اى خدا، به نام هاى مخزون و پوشیده ات، و به انوار ذات و بزرگواریت که حجاب ها آن را پوشانده اند، از تو مى خواهم که بر این نفس بى تاب و این استخوان هاى پوسیده بى طاقت رحم آورى، نفسى که تاب گرماى آفتاب تو را ندارد، پس چگونه تاب گرماى آتش تو را خواهد داشت؟! و نفسى که تاب شنیدن صداى رعد تو را ندارد، پس چگونه تاب شنیدن صداى خشم تو را تواند داشت؟!
o پس- اى خدا- به من رحم کن، که من فردى حقیرم، و ارزشم ناچیز است، و عذاب من به وزن ذره اى در ملک و سلطنت نمى افزاید، و اگر عذاب من در ملک و سلطنتت مى افزود از تو مى خواستم که مرا بر عذاب خود صبر دهى، و دوست داشتم که آن فزونى در ملک تو ایجاد شود، ولى- اى خدا- سلطنت تو بزرگتر، و ملک و پادشاهیت پایدارتر از آن است که طاعت فرمانبران چیزى بر آن بیفزاید، یا نافرمانى گنهکاران چیزى از آن بکاهد.
o پس به من رحم کن اى مهربان ترین مهربانان، و از من در گذر اى شکوهمند گرامى و کرم بخش، و توبه مرا بپذیر، که تویى توبه پذیر و مهربان.