مثلا دی کاپریو آدامس تبلیغ می کند،کریستن استوارت پورشه و برد پیت هم چیپس!
چه اشکالی دارد. در همین ایران خودمان محمدرضا گلزار انواع و اقسام ساعت ها و آب میوه ها و…. را تبلیغ کرده یا آتیلا پسیانی نوعی چای داخلی را تبلیغ می کند مثل امین حیایی که در کار تبلیغات سس است و برزو ارجمند که تبلیغ کننده فلافل یک شرکت غذایی است.
یادمان نمی رود مرحوم جمشید مشایخی هم در زمان حیات عکسش روی بیلبورد سازنده کولر یک شرکت معتبر نقش بست یا رضا کیانیان هم نوعی دمنوش را تبلیغ می کرد.
حال این که چرا حضور نوید محمد زاده در تبلیغ یک آب میوه این گونه حاشیه و سروصدا به پا کرده عجیب است.
با این وجود دوستان و همکاران نوید محمدزاده هم به دفاع از این بازیگر پرداخته اند که نوع دفاع بعضی از آنها توام با اغراق است.
مثلا سعید روستایی کارگردان فیلم سینمایی «ابدویک روز» با انتشار متنی نوشته:« با خودم می‌گویم آن روزهای پر شمار که بازیگری رقص با مرگ می‌کند، خورد و خوراک بر خود حرام می‌کند و مثقال مثقال گوشت تنش را آب می‌کند به چشم کسی نمی‌آید…»
به نظر این دفاع خوبی از نوید محمدزاده یا هر هنرمند دیگری نیست.
خیلی ها در این مملکت به قول روستایی با مرگ رقص می کنند،خورد و خوراک بر خود حرام می کنند و مثقال مثقال گوشت تنشان آب می شود اما در نهایت و در بهترین حالتش حداقل حقوق اداره کار نصیبشان می شود.
کارگران معدن،کارگرانی که در گرما و سرمای طاقت فرسای تابستان و زمستان سخت ترین کارها را انجام می دهند تنها مشتی هستند نمونه خروار.
سعید روستایی البته در ادامه حرف های قابل قبول تری نوشته:« شاید از این بی‌خبری‌هاست که انسان به سادگی قضاوت‌گر زندگی دیگران می‌شود شاید از تلخی زمانه است که زبان‌ها به این اندازه تلخ است شاید گرفتاری ما از دل‌های پر غبار است و از «حسد» که هیولای پر کار در دیار ماست».
اینجا روستایی درست می گوید. قضاوت کردن مشکلی است که خیلی هایمان داریم و به راحتی آب خوردن همدیگر را قضاوت می کنیم. همچنین بخل و حسد نیز وجود بعضی هایمان را گرفته که نمی توانیم موفقیت دیگران را ببینیم و لمس کنیم.
نوید محمد زاده و هر هنرمند و ورزشکار و چهره مشهور دیگری حق دارند تبلیغات کنند.
منتقدین هم حق دارند انتقاد کنند.
مدافعین هم حق دارند دفاع کنند اما بهتر این است هم منتقدین انتقادشان منصفانه باشد هم مدافعین به درستی پاسخ گوی انتقادات باشند.
1717