به گزارش اسپوتنیک، دیلی میل با اشاره به کتاب محقق پزشکی مدیر Wellcome Trust جرمی فارار، در این باره می نویسد: از ابتدای شیوع ویروس کرونا، مجله پزشکی انگلیسی لنست (The Lancet) دسترسی منحصر به مقالات علمی داشت، که انتقال عامل بیماری زا از فردی به فرد دیگر را تأیید می کرد، اما آنها را پنهان می کرد.
به گفته این متخصص، اطلاعاتی که ناشران در ابتدای شیوع همه گیر می دانستند می توانست از افزایش تعداد عفونت ها جلوگیری کرده و جان میلیون ها انسان را نجات دهد.با این حال، سردبیران نشریه لَنسِت اولین مطالعات پزشکان چینی را "وقتی هر ثانیه در حال شمارش بود" منتشر نکردند و به توصیه های اپیدمیولوژیست های برجسته توجه نکردند.
فارار گفت: شواهدی مبنی بر شیوع ویروس توسط حاملان بدون علامت نیز در دسترس عموم قرار نگرفته است.
وی افزود: دنیا باید فوراً این را می دانست.... سرعت شاید بیش از هر چیز دیگری هنگام شیوع بیماری مهم است.
فارار خاطرنشان کرد که در چین، مقامات صحبت در مورد خطر ویروس جدید را در اواخر سال 2019 آغاز کردند، زمانی که اولین موارد آلودگی در شهر ووهان ثبت شد.
ظاهراً، لنست تحت فشار مقامات چینی قرار داشت، که نمی خواستند این اطلاعات را منتشر کنند. در ابتدا، ووهان کانون شیوع ویروس کرونا شد. خیلی زود سارس-کوو-2 وارد قلمرو شهرهای دیگر چین شد و در سراسر جهان گسترش یافت و در 11 مارس 2020، رئیس سازمان جهانی بهداشت یک بیماری همه گیر اعلام کرد. از آن زمان، بیش از 193 میلیون نفر با کووید-19 روبرو شده اند و 4.15 میلیون نفر جان خود را از دست داده اند.