ردّ بر کیفیت جمع صحیفة جامعة سجادیه

ردّ بر کیفیت  جمع  صحیفة  جامعة  سجادیه  باری  با‌ وجود این  اتقان  ‌و‌ استحکامی  که‌  در‌ «صحیفة  کامله » وجود دارد، چگونه  می‌ توان  ‌آن  را‌ با‌ سائر أدعیه ای‌  که‌  بدان  پایه  نمی باشند، ‌و‌ یا‌ احیاناً ضعف  سند دارند، ‌و‌ یا‌ در‌ متن  ‌و‌ عبارت  مغلوط  ‌و‌ مشوّش  به‌  نظر می‌ آیند خلط  نمود؟! روی  اتقان  ‌و‌ متانت  ‌و‌ استواری  ‌آن  صحیفه  ا ...

ردّ بر کیفیت  جمع  صحیفة  جامعة  سجادیه

ردّ بر کیفیت  جمع  صحیفة  جامعة  سجادیه 
باری  با‌ وجود این  اتقان  ‌و‌ استحکامی  که‌  در‌ «صحیفة  کامله » وجود دارد، چگونه  می‌ توان  ‌آن  را‌ با‌ سائر أدعیه ای‌  که‌  بدان  پایه  نمی باشند، ‌و‌ یا‌ احیاناً ضعف  سند دارند، ‌و‌ یا‌ در‌ متن  ‌و‌ عبارت  مغلوط  ‌و‌ مشوّش  به‌  نظر می‌ آیند خلط  نمود؟!
 روی  اتقان  ‌و‌ متانت  ‌و‌ استواری  ‌آن  صحیفه  است  که‌  علماء أعلام  در‌ هر‌ زمان  ‌آن  را‌ با‌ خطّ خود می‌ نوشته اند، ‌و‌ مقابله  می‌ کرده اند، ‌و‌ در‌ خصوص  عبارات  ‌و‌ حفظ  عین  الفاظ  ‌و‌ کلمات  ‌آن  سعی  بلیغی  مبذول  می‌ داشته اند، ‌و‌ عین  ‌آن  أدعیه  را‌ در‌ اجازات  خود می‌ آورده اند، ‌و‌ به‌  شاگردان  ‌و‌ افراد مجاز توصیه  به‌  احتیاط  می‌ نموده اند. یعنی  در‌ اجازة  ‌آن  به‌  دیگران ، ‌و‌ نقل  ‌و‌ حکایت  ‌آن  سبیل  ملاحظه  دقّت  ‌و‌ احتیاط  را‌ به‌  نحو أشدّ ‌و‌ اکمل  واجب  است  مبذول  دارند، تا‌ خدای  ناکرده  کلمه ای‌  ‌و‌ حرفی  تغییر نیابد، ‌و‌ تحویل  ‌و‌ تحریف  به‌  عمل  نیاید.
 این  است  معنی  احتیاطی  که‌  مرسوم  است  مشایخ  اجازه  در‌ اجازاتشان  به‌  کسانی  که‌  اجازة  روایت  می‌ دهند، سفارش  می‌ نمایند!
 در‌ این  حال  آیا می‌ توان  صحیفه ای‌  را‌ که‌  در‌ تواتر سند مانند قرآن  می‌ باشد، ‌و‌ ‌آن  را‌ انجیل  اهل  بیت  ‌و‌ زبور آل‌  محمّد نام  نهاده اند،[1] ‌و‌ این  نام  در‌ کتب ، مشهور ‌و‌ متداول  است ، ‌آن  را‌ با‌ دعاهای  غیر فصیحه  ‌و‌ غیر بالغه  در‌ حدّ اعلای  معارف  إلهیّه ، همطراز ‌و‌ قرین  نمود؟! ‌و‌ یا‌ أدعیة  فصیحه  ‌و‌ حاوی  معارفی  که‌  تا‌ این  سر‌ حدّ نمی باشند را‌ با‌ ‌آن  برابر ساخت ، ‌و‌ همه  را‌ در‌ یک  ریسمان  کشید؟!
 آیا این  طرز عمل ، همگام  قرار دادن  عالم  را‌ با‌ جاهل ، ‌و‌ در‌ یک  عِقْد در‌ آوردن  ‌و‌ در‌ یک  بند کشیدن  لولو رخشنده  را‌ با‌ خَزَف ، ‌و‌ فیروزه  را‌ با‌ خرمهره  نمی باشد؟!
 جائی  که‌  خود مولّف  محترم  در‌ یک  جا اعتراف  می‌ نماید که‌ : دعای  201 را‌ که‌  در‌ صحیفة  5/228دعای  67 از‌ کتاب  «أنیس  العابدین »، ‌و‌ «بحار» ‌و‌ «صحیفة  4» روایت  کرده  است ، ‌و‌ صاحب  «صحیفة  5» یعنی  آیة الله  سیّد محسن  امین  عاملی  فرموده  است : وَلَکِنْ فِی  عِبَارَاتِهِ مَا یُوهِنُ الْجَزْمَ بِکَوْنِهِ مِنَ الإمَامِ علیه السّلام وَ یَقْوَی  کَوْنُهُ مِنْ تَألِیفِ مَنْ لاَیُحْسِنُ الْعَرَبِیَّةَ[2] «و لیکن  در‌ عبارات  ‌آن ، مطالبی  است  که‌  جزم  انسان  را‌ به‌  آنکه  ازامام  علیه السّلام است  سُست  می‌ نماید، ‌و‌ تقویت  می‌ کند که‌ : ‌آن  انشاء کسی  می‌ باشد که‌  عربیّت  را‌ نمی داند.» چگونه  این  دعا را‌ با‌ طولش  ‌و‌ مضامین  باردش  آورده  است ، ‌و‌ در‌ ردیف  دعای  کامله  قرار داده  است ؟! عول ،و رکیک العبارة ، ‌و‌ از‌ شخص  غیرعالم  به‌ أدبیّت  وعربیّت  دانسته  است .
 مرحوم  محدّث  نوری  در‌ آخر صحیفة  رابعة  خود دو‌ مناجات  منظومه  را‌ که‌  از‌ خطّ بعضی  از‌ علماء یافته  است  ذکر نموده  است ، که‌  اوّل  یکی  از‌ آنها: اَلَمْتَسْمَعْ بِفَضْلِکَ یَا مُنَائی ؛ ‌و‌ اوَّل  دیگری : إلَیْکَ یَا رَبِّ قَدْ وَجَّهْتُ حَاجَاتِی  می‌ باشد که‌  اوَّلی  نُه  بیت  ‌و‌ دومی  یازده  بیت  می‌ باشد[80] ‌و‌ ما‌ در‌ همین  کتاب  ص  50 ‌و‌ ص  51 از‌ آیة  الله  امین  نقل  کردیم  که‌  در‌ «صحیفة  خامسه » خود - با‌ آنکه  تمام  أدعیة  «صحیفة  ثالثه » ‌و‌ «رابعه » را‌ نقل  نموده  است  - نیاورده  است . ‌و‌ در‌ تنبیه  نهم  در‌ مقدمة  صحیفة  خود آنها را‌ مجعول، ‌و‌ رکیک العباره، ‌و‌ از‌ شخص غیر عالم به‌ أدبیت ‌و‌ عربیّت دانسته است.
 ولیکن  معذلک  مُدَوِّن  محترم  «صحیفة  سجّادیّة  جامعه » هر‌ دوی  آنها را‌ ذکر نموده  است ، ‌و‌ شگفت  ‌آن  است  که‌  می‌ گوید: وَ نَحْنُ نُورِدُهُمَا کَذَلِکَ مَعَ اعْتِقَادِنَا بِعَدَمِ صِحَّةِ نِسْبَتِهِمَا إلَیْهِ علیه السّلام، لِمَا فِیهِمَا مِنْ ضَعْفٍ فِی  نَظْمِهِمَا وَ لَفْظِهِمَا، وَ هُوَ علیه السّلام عَیْنُ الْفَصَاحَةِ ‌و‌ مَنْبَعُ البَلاَغَةِ. وَ قَدْ قَطَعَ السَّیِّدُ الامِینُ بِفَسَادِ نِسْبَتِهِمَا إلَیْهِ علیه السّلام فِی  مُقَدِّمَةِ الصَّحِیفَةِ «5» وَ قَالَ: عُذْرُ صَاحِبِ الصَّحِیفَةِ «4» فِی  إیرَادِهِمَا عَدَمُ کَمَالِ مَعْرِفَتِهِ بِاللِّسَانِ الْعَرَبِیِّ.[3]
 «و ما‌ با‌ وجود آنکه  اعتقاد به‌  عدم  صحّت  نسبت  ‌آن  دو‌ به‌  امام  علیه السّلام داریم ، چون  در‌ لفظ  ‌و‌ نظم  آنها ضعفی  وجود دارد که‌  از‌ امام  علیه السّلام که‌  چشمة  فصاحت  ‌و‌ منبع  بلاغت  می‌ باشد، صادر نمی گردد، آنها را‌ در‌ اینجا ذکر می‌ کنیم . ‌و‌ سیّد امین  در‌ مقدمة  «صحیفة  خامسة » خود، یقین  به‌  فساد استناد آنها به‌  امام  علیه السّلام نموده  است  ‌و‌ گفته  است : عذر صاحب  «صحیفة  رابعه » در‌ آوردن  این  دو‌ مناجات ، عدم  کمال  معرفت  اوست  به‌  زبان  عربی .»
 در‌ اینجا اگر حضرت  سجّاد علیه السّلام از‌ محدّث  نوری  مواخذه  کنند که‌ : چرا این  دعاهای  رکیک  ‌و‌ بدون  سند را‌ در‌ زمرة  أدعیة  من‌  آوردی  ‌و‌ به‌  من‌  انتساب  دادی ؟! ‌و‌ مرحوم  امین  هم  مطایبةً به‌  دفاع  برخاسته ، ‌و‌ عذر او‌ را‌ عدم  کمال  معرفت  به‌  زبان  عربی  دانند، مولّف  محترم  در‌ برابر مواخذه  آنحضرت  که‌ : شما با‌ اقرار ‌و‌ اعتراف  به‌  فساد استناد ‌آن  دو‌ به‌  من‌ ، چرا آنها را‌ در‌ صحیفة  جامعه ات  ذکر کردی  ‌و‌ به‌  من‌  انتساب  دادی ، ‌و‌ بالاخره  جزء مجموعة  خود در‌ ردیف  صحیفة  کامله  نهادی ، چه  جواب  خواهند گفت ؟!
 آیا جز اینکه  بگویند: می‌ خواستم  صحیفة  جناب  شما قطورتر گردد، ‌و‌ حجیم تر به‌  نظر آید، حرف  دیگری  دارند؟!
 
نقد بر موضوعی  کردن  صحیفة  سجّادیه
 ولی  اصل  اشکال  مسأله  در‌ اینجاست  که‌ : چرا ما‌ باید دعاها را‌ همان  طور که‌  وارد شده  است ، بیان  نکنیم  ‌و‌ ننویسیم  ‌و‌ نخوانیم ؟! چرا «صحیفة  کامله » را‌ جدا طبع  نکنیم ؟! ‌و‌ «صحیفة  ثانیه » ‌و‌ «ثالثه » ‌و‌ «رابعه » ‌و‌ «خامسه » را‌ نیز همان  طور که‌  هست  بدون  اندک  تصرّف  به‌  دست  مردم  ندهیم ، تا‌ از‌ تصرّف  در‌ کلام  امام ، ‌و‌ در‌ گفتار ‌آن  صاحبان  صحائف  برحذر بوده  باشیم ، ‌و‌ صحیح  ‌و‌ سقیم  را‌ جدا جدا معرّفی  نکنیم ، ‌و‌ خلط  ‌و‌ مَزْج  مابین  درست  ‌و‌ نادرست ، ‌و‌ یقینی  از‌ مشکوک  نمائیم ؟!
 اصولاً کتاب  دعا را‌ همان  طور که‌  وارد شده  است  باید قرار داد، ‌آن  هم  دعائی  مانند «صحیفة  کاملة  سجّادیّه » که‌  به‌  همین  نَسَق  ‌و‌ ترتیب  از‌ امام  رسیده  است . آیا متفرّق کردن  ‌و‌ پراکنده  نمودن  ‌آن  در‌ میان  غیر ‌آن ،در حکم  مُثْله  نمودن  ‌آن  نمی باشد؟!
 اینک  مرسوم  شده  است  که‌  در‌ طبع  کتب  أعلام  ‌و‌ بزرگان ، محقّق  ‌و‌ مُعَلِّق  ‌و‌ مُصَحِّح  ‌آن  با‌ عنوان  مَزِیدَةٌ مُنَقَّحَةٌ (با زیادتیها ‌و‌ پاکسازیهائی ) در‌ عبارات  مصنّف  تصرّفات  غیرقابل  توجیه  به‌  عمل  می‌ آورد. ‌و‌ این  گناهی  است  بزرگ .
 ‌و‌ کار به‌  جائی  می‌ رسد که‌  دیگر در‌ این  گونه  مطبوعات  أبداً اعتنائی  بدان  تصنیف  نمی گردد؛ زیرا معلوم  نیست  که‌  تصحیح  کنندة  ‌آن  چقدر از‌ خود مایه  گذارده  است ؟ ‌و‌ چقدر از‌ مطالب  کتاب  با‌ گفتار مولّف  تطبیق  دارد؟
 ‌و‌ لهذا در‌ طبع  اخیری  که‌  از‌ کتاب  «وافی  بِالوَفیَات » به‌  عمل  آمده  است ، در‌ پشت  مجلّدات  نخستین  ‌آن  نوشته  است : الطَّبْعَةُ الثَّانِیَةُ غَیْرُ الْمُنَقَّحَةِ[82] یعنی  مردم  بدانند: محتویات  کتاب  از‌ دستبرد متصدّیان  طبع  ‌و‌ انتشار بیرون  بوده  است .
 مولّف  محترم  همة  أدعیه  را‌ گرد آورده  است ، ‌و‌ بر حسب  موضوعات  دسته بندی  نموده ، ‌و‌ هر‌ موضوعی  را‌ در‌ باب  علیحده ای‌  نهاده  است . مثلاً در‌ ابتدای  کتاب ، هشت  دعا را‌ که‌  در‌ موضوع  تحمید ‌و‌ توحید ‌و‌ تسبیح  ‌و‌ تمجید می‌ باشند ذکر نموده  است ، بدین  ترتیب :
 اوّل : إذَا ابْتَدَأ بالدُّعاء بَدَأ بِالتَّحمید للّه  عزّوجلّ ‌و‌ الثّناء علیه :
 الْحَمْدُ لِلّهِ الاوَّلِ بِلاَ أوَّلٍ کَانَ قَبْلَهُ، وَ الآخِرِ بِلاَ آخِرٍ یَکُونُ بَعْدَهُ -تا آخر.
 دوم : فی‌  التَّحْمِید للّه  عزّوجلّ:
 الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی  تَجَلَّی  لِلْقُلُوبِ بِالْعَظَمَةِ، وَاحْتَجَبَ عَنِ الابْصَارِ بِالْعِزَّةِ - تا‌ آخر.
 سوم : فی‌  التَّوحید:
 إلَهِی  بَدَتْ قُدْرَتُکَ وَ لَمْتَبْدُ هَیْئَةُ جَلاَلِکَ، فَجَهِلُوکَ وَ قَدَّرُوکَ بِالتَّقْدِیرِ عَلَی  غَیْرِ مَا أنْتَ بِهِ، شَبَّهُوکَ - تا‌ آخر.
 چهارم : فی‌  التّسبیح :
 سُبْحَانَکَ اللَهُمَّ وَ حَنَانَیْکَ، سُبْحَانَکَ اللَهُمَّ وَ تَعَالَیْتَ - تا‌ آخر.
 پنجم : فی‌  تسبیح  الله  تعالی  ‌و‌ تنزیهه :
 سُبْحَانَ مَنْ أشْرَقَ نُورُهُ کَلَّ ظُلْمَةٍ، سُبْحَانَ مَنْ قَدَّرَ بِقُدْرَتِهِ کُلَّ قُدْرَةٍ - تا‌ آخر.
 ششم : إذَا تَلاَ قوله  تعالی : «وَ إنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللهِ لاَ تُحْصُوهَا:
سُبْحَانَ مَنْ لَمْ یَجْعَلْ فِی  أحَدٍ مِنْ مَعْرِفَةِ نِعَمِهِ إلاَّ الْمَعْرِفَةَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِهَا کَمَا لَمْ یَجْعَلْ فِی  أحَدٍ مِنْ مَعْرِفَةِ إدْرَاکِهِ أکْثَرَ مِنَ الْعِلْمِ بِأنَّهُ لاَ یُدْرِکُهُ - تا‌ آخر.
 هفتم : فی‌  التمجید:
 الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی  تَجَلَّی  لِلْقُلُوبِ بِالْعَظَمَةِ، وَ احْتَجَبَ عَنِ الابْصَارِ بِالْعِزَّةِ - تا‌ آخر.
 هشتم : إذَا مَجَّدَ اللهَ ‌و‌ استقصَی  فی‌  الثّناء علیه :
 اللَهُمَّ إنَّ أحَداً لاَیَبْلُغُ مِنْ شُکْرِکَ غَایَةً وَ إنْ أبْعَدَ إلاَّ حَصَلَ عَلَیْهِ مِنْ إحْسَانِکَ مَا یُلْزِمُهُ شُکْرَکَ - تا‌ آخر.
 در‌ اینجا این  موضوع  خاتمه  می‌ یابد، ‌و‌ داخل  می‌ شود در‌ موضوع  صَلَوات  که‌  دعای  نهمین  است .[4]
 ‌و‌ همان  طور که‌  ملاحظه  می‌ شود در‌ این  أدعیه  هیچ  گونه ، میزی  وجود ندارد که‌  از‌ هم  شناخته گردند، ‌و‌ آنچه  متیقّن الصّدور است  از‌ غیر ‌آن  مشخص  گردد،تا می‌ رسد به‌  خاتمة  کتاب  در‌ فهرست  سیزدهم  که‌  فهرست  تخریجات  ‌و‌ اتّحادات  صحیفة  جامعه  می‌ باشد، در‌ آنجا معیّن  می‌ نماید که‌  دعای  اوّل  از‌ صحیفة  اوّل  می‌ باشد.
 ‌و‌ دعای  دوم  در‌ «صحیفة  ثالثه »، ‌و‌ در‌ «صحیفة  ثانیه » به‌  نقل  «صحیفة  ثالثه »، ‌و‌ در‌ «صحیفة  خامسه » موجود است .
 ‌و‌ دعای  سوم  در‌ «ارشاد» مفید است ، ‌و‌ از‌ «مطالب  السَّئُول » نقل  شده  است .
 ‌و‌ دعای  چهارم  در‌ «ملحقات  صحیفة  اوّل »، ‌و‌ در‌ «صحیفة  ثانیه »، ‌و‌ کفعمی  در‌ «مصباح » خود آورده  است .
 ‌و‌ دعای  پنجم  در‌ «دعوات » راوندی ، ‌و‌ صحیفة  3 ‌و‌ صحیفة  5، وجود دارد.
 ‌و‌ دعای  ششم  در‌ «تحف العقول »، ‌و‌ صحیفة  4 ‌و‌ صحیفة  5 موجود است .
 ‌و‌ دعای  هفتم  در‌ «مُلْحَقات  صحیفة  اول »، ‌و‌ در‌ صحیفة  2 موجود می‌ باشد.
 ‌و‌ دعای  هشتم  در‌ صحیفة  3 موجود است ، ‌و‌ ‌آن  را‌ از‌ بیست  ‌و‌ یک  دعای  ساقطه  به‌  شمار آورده  است  ‌و‌ از‌ ‌آن  در‌ صحیفة  5 حکایت  نموده  است .[5]
 اگر گفته  شود: آخر ما‌ می‌ خواهیم  تمام  أدعیه  را‌ بر حسب  موضوعاتش  دسته بندی  نمائیم !
 پاسخ  ‌آن  است  که‌ : أدعیة  مسلَّمه  ‌و‌ متیقّنه  را، یا‌ أدعیة  مشکوکه  ‌و‌ واهیه  از‌ جهت  مَتن  ‌و‌ سَنَد را؟! وآنگهی  چه  کسی  ما‌ را‌ الزام  به‌  چنین  عملی  نموده  است ؟! ‌و‌ أساساً بر حسب  موضوع  قرار دادن  ‌و‌ کلاسیک  نمودن  آنها چه  منافعی  را‌ در‌ بر دارد؟! اگر این  امری  درست  بود چرا خود حضرت  سجّاد علیه السّلام در‌ «صحیفة  کامله » دعاها را‌ دسته بندی  ننمود؟! چرا در‌ قرآن  کریم ، سوره ها ‌و‌ آیات ، دسته بندی  نشده  است ؟!
 قرآن ، کتاب  تلاوت  ‌و‌ عمل  ‌و‌ اخذ حال  معنوی  است . در‌ هر‌ سوره  آیات  مختلفه  از‌ مطالب  عرفانیّه  ‌و‌ معارف  الهیّه  ‌و‌ وحدت  حضرت  اقدس  حق  تعالی  به‌  صور ‌و‌ اشکال  مختلف  ‌و‌ متفاوت  به‌  چشم  می‌ خورد. ‌و‌ باید هم  همین  طور باشد. زیرا هر‌ قاری  قرآن  در‌ هر‌ روز ‌و‌ شب ، در‌ هر‌ حال  متفاوت ، نیازمند به‌  همه  گونه  از‌ نصایح  ‌و‌ اندرز ‌و‌ حکمت  می‌ باشد، ‌و‌ در‌ هر‌ لحظه  باید متوجه  توحید باشد، ‌و‌ همیشه  باید آیات  احکام  در‌ میان  ‌آن  به‌  طورِ دورانی  گردش  نماید. قرآن  اوَّل  ‌و‌ آخر ندارد، همه اش  یکسان  ‌و‌ یک  گونه  می‌ باشد.
 این  است  کتاب  وحی  آسمانی  ‌و‌ دستورالعمل  برای  پیدا شدن  احوال  معنوی  ‌و‌ زندگی  جاودانی  مملوّ از‌ نعمتهای  باقیه  ‌و‌ سرمدیّه  چه  دنیوی  ‌و‌ چه  اخروی . ‌و‌ لهذا سُوَر ‌و‌ آیاتش  همچون  طبیعت  دست  نخورده ، پاک  ‌و‌ صاف  ‌و‌ بدون  دخل  ‌و‌ تصرّف  است .
 لیل  ‌و‌ نهارش  متفاوت ، کوههایش  مختلف ، دشتها ‌و‌ بیابانهایش  غیرمتناسب ، شمس  ‌و‌ قمرش  گهی  در‌ اوج  ‌و‌ گاهی  در‌ حضیض . فصول  أربعه اش  در‌ هر‌ نقطه ای‌  از‌ جهان  حکم  خاصّی  دارد، رودخانه ها ‌و‌ دریاها ‌و‌ اقیانوسهایش  هر‌ کدام  دارای  اندازه  ‌و‌ سعه  ‌و‌ حکم  مخصوص  ‌و‌ آب  متفاوتی  می‌ باشد.
 این  اختلاف  طبعی  ‌و‌ طبیعی ، جهان  را‌ قائم  ‌و‌ استوار نموده  است ، ‌و‌ هر‌ آینه  همه  چیز اگر بنا بود یکسان  ‌و‌ هم  شکل  ‌و‌ هم  رنگ  ‌و‌ هم  اندازه  ‌و‌ هم  حرارت  ‌و‌ دما گردد، دیگر یک  لحظه  این  جهان  پایدار نبود، ‌و‌ دو‌ دستی  با‌ دست  خود جام  مرگ  را‌ می‌ نوشید، ‌و‌ عالم  در‌ فنا ‌و‌ عدم  ‌و‌ هلاکت  فرو می‌ رفت .
 قرآن  ‌و‌ دعا ‌و‌ هر‌ کتاب  الهی  نیز این  چنین  می‌ باشد، زیرا از‌ برداشت  نفوس  ‌و‌ ارواحی  که‌  در‌ جهان  سراسر اختلاف ، ‌و‌ زیر سپهر نیلگون ، ‌و‌ آسمان  سپید ‌و‌ قرمز ‌و‌ طلائی  زندگی  می‌ کنند، أخذ گردیده  است .
 اگر شما بخواهید مثلاً قرآن  کریم  ‌و‌ مجید را‌ به‌  صورت  مباحث  موضوعی  ‌و‌ مطالب  دسته بندی  شده  گرد آورید! آیات  احکام  از‌ ارث  ‌و‌ نکاح  ‌و‌ طلاق  را‌ در‌ یک  جا، آیات  راجعه  به‌  عبادات  همچون  حجّ ‌و‌ صلوة  ‌و‌ صیام  را‌ در‌ یک  جا، آیات  راجع  به‌  مدنیّت  از‌ بیع  ‌و‌ دَیْن  ‌و‌ رهن  را‌ در‌ یک  جا، آیات  توحیدیّه  ‌و‌ معارف  الهیّه  را‌ در‌ یک  جا جمع آوری  نمائید، دیگر این  قرآن ، قرآن  نیست . قرآن  کریم  ‌و‌ مجید نمی باشد، دارای  صفت  مَجْد ‌و‌ کرم  نمی گردد. در‌ ‌آن  عنوان  لاَ یَمَسُّهُ إلاَّ الْمُطَهَّرُونَ[6] صدق  نمی کند.
 کتابی  کلاسیکی  خواهد شد مانند سائرکتب . عنوان  معجزه  ندارد. عنوان  خلود ‌و‌ أبدیّت  ندارد. به‌  بشر خداجو، روح  نمی بخشد، جان  نمی دهد، جان پرور نمی باشد.
 محمّد علی  فروغی  مردی  دانشمند بود، ‌و‌ از‌ کتاب  «سیر حکمت » وی‌  در‌ اروپا ‌و‌ تصحیح  ‌و‌ تعلیق  برخی  از‌ کتب ، مشهود است  که‌  درس  خوانده  بوده  است . ولی  این  مرد در‌ زمان  رضاخان  پهلوی  علمدار ‌و‌ شاخص  استعمار انگلستان  در‌ ایران  بود ‌و‌ به‌  قدری  به‌  تابع  ‌و‌ متبوع ، به‌  رضاخان  ‌و‌ به‌  استعمار انگلستان  کمک  کرد که‌  حقّاً باید در‌ این  موضوع  بخصوص ، کتابی  بلکه  کتابهائی  نوشته  گردد. در‌ زمان  وی‌  بود که‌  قرائت  قرآن  را‌ از‌ مدارس  برداشتند ‌و‌ بجای  ‌آن  آیات  منتخبه  نهادند.
 وی‌  اراده  داشت  تا‌ قرآن  را‌ تلخیص  کند ‌و‌ آیات  مکرّرة  آنرا بردارد که‌  دست غیب  أحدیّت  بر سر‌ او‌ کوفت ، ‌و‌ با‌ وارد شدن  قشون  روس  ‌و‌ انگلیس  در‌ ایران ، به‌  نزد ارباب  خود آمد، ‌و‌ او‌ را‌ امر به‌  استعفا ‌و‌ فرار کرد. وللّه  الحَمْد ‌و‌ له  المِنَّة  ‌آن  سبو بشکست  ‌و‌ ‌آن  پیمانه  ریخت .
 قرآن  کریم  ‌و‌ نهج البلاغة  ‌و‌ صحیفة  کاملة  سجّادیّه ، هر‌ عبارت  ‌و‌ کلمة  ‌آن ، موضوعیّت  دارد ‌و‌ نباید تغییر ‌و‌ تبدیل  ‌و‌ تحریف  در‌ ‌آن  به‌  عمل  آید؛ نباید پراکنده  ‌و‌ متفرّق  ‌و‌ ملحق  به‌  سائر کتب  شود. نباید کتب  دگری  را‌ بدانها إلحاق  کرد.
 اگر کسی  میخواهد مستدرکی  بر «نهج البلاغة » بنویسد، راه  او‌ باز است ، ولی  نباید ‌آن  را‌ داخل  در‌ «نهج البلاغة » نماید. نباید بر حسب  موضوعات ، ‌آن  استدراک  را‌ با‌ خطبه های  نهج  بیامیزد ‌و‌ درهم  کند.
 نهج  البلاغة  مِنَ البَدْءِ إلَی  الخَتْم ، انتخاب  سیّد رضی  از‌ خطب  ‌و‌ مکتوبها ‌و‌ حِکَم  امیرالمومنین  علیه السّلام است  که‌  دارای  سبک  خاص  ‌و‌ معانی  مخصوصه ای‌  است  که‌ : لَها مِنْها عَلَیْها شَواهِدُ. اگر کسی  مدّعی  است  که‌  من‌  هم  بقیّة  خطب  را‌ جمع  میکنم ، مبارکش  باد، ولی  همانطور که‌  نوشته اند ‌و‌ می‌ نویسند، جداگانه  ‌و‌ علیحده  به‌  عنوان  مستدرک  باید نوشته  ‌و‌ تنظیم  گردد؛ ‌و‌ حتّی  با‌ اصل  «نهج البلاغة » در‌ یک  مجلّد تجلید ‌و‌ صحّافی  نشود؛ تا‌ شأن  ‌و‌ مقام  هر‌ خطبه  ‌و‌ کتابی  بجای  خود محفوظ  بوده  باشد.
 آیا ما‌ میتوانیم  قرآن  کریم  را‌ با‌ تورات  ‌و‌ انجیل  بطور مباحث  موضوعی  ‌و‌ مطالب  علمی  دسته  بندی  کنیم  ‌و‌ در‌ یک  مجموعه  جمع  کنیم  حتّی  بطوریکه  آیات  قرآن  از‌ ‌آن  دو‌ کتاب  آسمانی  مشخّص  نگردد ‌و‌ برای  تمیز آنها از‌ یکدیگر فهرستی  بیاوریم ، گرچه  فرض  شود ‌آن  تورات  ‌و‌ انجیل  هم ، کتب  واقعی  بوده  ‌و‌ محرّف نبوده  باشند؟ ‌و‌ یا‌ مثلاً حتّی  در‌ سر‌ هر‌ صفحه  برای  آیات  قرآن  ‌و‌ برای  تورات ‌و‌ انجیل  علامت  تعیین  ‌و‌ تشخیص  قرار دهیم ؟ این  مثال ، فرد أجلای  از‌ مثالهای  متصوّره  میباشد که‌  در‌ اینجا آورده  شد. معلوم  است  که‌  ابداً این  کار صحیح  نیست . قرآن  کریم  عقلاً ‌و‌ شرعاً ‌و‌ شهوداً دارای  خواصّ ‌و‌ مزایا ‌و‌ آثار ‌و‌ محدودیّت هائی  میباشد که‌  به‌  تمام  معنی  الکلمه  نباید با‌ سائر کتب  گرچه  احادیث  قدسیّه  ‌و‌ الواح  سماویّه  باشد خلط  شود.

پاورقی:
[1] - علامة  مجلسی  اوّل : مولی  محمّدتقی  بنا به‌  نقل  «بحارالانوار»، طبع  حروفی ، ج  110، ص  61 در‌ پایان  اجازه  مفصّله  خود در‌ روایت  صحیفه  کامله  از‌ شیخ  بهاءالدین  عاملی  می‌ فرماید: بنا بر آنچه  که‌  شیخ  رشیدالدین  محمّد بن‌  شهر آشوب  مازندرانی  ذکر نموده  است  ظاهراً علت  تسمیه  صحیفه  به‌  زبور آل‌  محمّد صلی  الله  علیه  ‌و‌ آله  ‌و‌ سلّم، وبه  انجیل  اهل  بیت  : ‌آن  است  که‌  همان  طور که‌  زبور ‌و‌ انجیل  از‌ خداوند تعالی  بر زبان  داود ‌و‌ عیسی  بن‌  مریم  جاری  گردیده اند، به‌  همین  نهج ، صحیفه  از‌ خداوند بر زبان  سیدالسّاجدین  علی  بن‌  الحسین  زین  العابدین  صلوات  الله  علیه  جاری  شده  است . ‌و‌ محتمل  است  ‌آن  بوده  باشد که‌  از‌ خداوند تعالی  از‌ آسمان  بر رسول  خدا صلی الله علیه وآله وسلّم نازل  شده  باشد امّا چون  ظهور ‌آن  در‌ دست  حضرت  سجّادعلیه السلام بوده  است  به‌  وی‌  منسوب  گردیده  است .
[2] - «الصحیفة  السّجّادیّة  الجامعة » ص  844.
[3] - «صحیفه  رابعة » محدّث  نوری  ص  143 تا‌ ص  145.
[4] - «الصحیفة  السّجّادیّة  الجامعة » ص  516 ‌و‌ ص  517.
[5] - «الوافی  بالوفیات » تألیف  صلاح  الدین  خلیل  بن‌  ایبک  صفدی . طبع  دارالنَّشر فرانزشتاینر بقیسبارن  1381 ه - 1962 م .
[6] - «الصحیفة  السّجّادیّة  الجامعة » ص  17 تا‌ ص  30.
[7] - «الصَّحیفة  السّجّادیّة  الجامعة » ص  817 ‌و‌ ص  818 ‌و‌ ما‌ دراینجا مختصر ‌و‌ اصول  ارشادات  ‌و‌ مصادر را‌ آوردیم .
[8] - آیه  79 از‌ سورة 56: واقعه : «قرآن  را‌ مسّ نمی کنند مگر پاک  شدگان ».

قیمت بک لینک و رپورتاژ
نظرات خوانندگان نظر شما در مورد این مطلب؟
اولین فردی باشید که در مورد این مطلب نظر می دهید
ارسال نظر
پیشخوان