مرتضی دهرویه، در این دوره از جشنواره آنچه زیاد به ذوق زد، عدم استقبال تماشاگران از فیلم های اکران شده بود. البته بنا به گفته دست اندرکاران سایر استان های دیگر کشور هم وضعیت به همین روال بوده است؛ به طوری که در سمنان اکران هیچ فیلمی نتوانست حتی برای یک بار تمام صندلی های سینما یادمان را تکمیل نماید؛ که این اتفاق دلایل بسیار زیادی دارد و کارشناسان امر و اهالی واقعی سینما و فیلم باید بررسی و نقد نمایند. اما به عنوان یک فرد عادی و علاقمند به فیلم و تئاتر فقط به بیان دیدگاه خود می پردازم که مهمترین آن، افت محسوس فیلم های به نمایش درآمده از نظر کیفی بود.
البته عده ای شاید عدم تبلیغات مناسب و ارسال جدول نمایش فیلم ها از سوی مرکز را در دو روز مانده به اجرا عنوان نمایند؛ ولی حقیقتا این گونه نبود؛ چون علاقمندان به خوبی می دانستند که در ایام دهه فجر، جشنواره طبق سنوات سال های گذشته برگزار خواهد شد. اما نکته اصلی نمایش فیلم هایی بود که با ذائقه و سلیقه مردم فاصله داشت و علت آن هم پشتیبانی و سرمایه گذاری برخی موسسات و انجمن ها می باشد که به گیشه توجه ندارند و با بودجه ای که در اختیار دارند برایشان فقط ساخت فیلم با توجه به سیاست های حاکم وزارت ارشاد و داوران جشنواره مهم بوده است و فروش بلیط و استقبال مردم در الویت بعدی قرار داشت. نکته بعدی هم استقبال بهتر مردم از فیلم های طنز و شادی بود؛ به طوری که در سمنان اکران فیلم "شه سوار" و یا در تهران فیلم "تمساح خونی" بیشتر از فیلم های دیگر مردم را به سینما کشاند و این بیانگر خسته شدن مردم از غم و غصه می باشد و بیشتر نیازمند شادی هستند. همچنین برخوردهای قهری حکومت و دولت در سال های اخیر با بسیاری از هنرمندان این مرز و بوم باعث فاصله انداختن مردم با سینما شده است که امیدوارم دولتمردان به این باور برسند که ایران متعلق به همه ایرانیان با هر نوع سلیقه، طرز تفکر، نظر و عقیده ای می باشد و آنها وظیفه دارند که برخورد یکسان و برابری با همگان داشته باشند و باید اذعان داشت مردم جلوتر از دولتمردان و مدیران در حال حرکت و آگاه هستند و قبل از حضور برای دیدن هر فیلمی با یک سرچ ساده از موضوع و بازیگران هر فیلم اطلاعات کافی کسب می کنند.
***برگزاری جشنواره و نمایان شدن فاصله هر چه بیشتر مدیران با مردم
همان طور که ذکر شد مردم از مسئولین جلوتر بوده ولی عدم استقبال و حضور مدیران دستگاههای دولتی و اجرایی هم جای بسیار تعجب و نگرانی داشت و به جز اندک مدیران که تعداد آنها به انگشتان یک دست هم نمی رسید، همچون ریاست صداو سیمای مرکز استان سمنان و...که چند بار در سینما دیده شدند، کمتر مشاهده شد که مدیران و معاونین ادارات برای مشاهده فیلمی به سینما یادمان سمنان بیایند. یکی از انتقادات جدی به دولت های مختلف ایجاد فاصله افتادن بین مدیران و مردم می باشد و همین فاصله باعث شده تا بسیاری از تصمیمات و عملکردها جنبه مردمی نداشته و از نگاه بالا به پایین باشد؛ مدیرانی که مردم برای ملاقات با آنها باید مدت ها معطل شده و انتظار طولانی در پشت درب اتاق های بسته آنها باشند، نمی توانند واقعیت ها و آنچه در زیر پوست شهر می گذرد را درک نمایند؛ لذا در این شرایط فیلم ها، تئاترها و رسانه ها می توانند نقش اصلی و پل ارتباطی مناسبی بین مدیران و مردم باشند. هر کارگردان یا نویسنده ای به دنبال انتقال و گوشزد یک مسئله اجتماعی می باشد و مدیران با دیدن فیلم و تئاتر به راحتی می توانند با بسیاری از معضلات و مشکلات آشنا و خبردار شوند که متاسفانه از این فرصت ها هم استفاده نمی کنند!
در فیلم های اکران شده چهل و دومین جشنواره فیلم فجر علاوه بر بیان موضوعات مختلف اجتماعی که بسیاری آز آنها به نوع خود تاثیر گذاربود، فیلم هایی از زندگی نامه برخی چهره های ماندگار اکران شد که نشان می داد برای محبوبیت و ماندگار بودن باید کنار و همراه مردم بود مثل فیلم "احمد" که به خوبی حس مسئولیت پذیری و وجدان بیدار سردار شهید احمد کاظمی را در زلزله بم در کنار مردم به تصویر کشیده شد. فیلم "آسمان غرب" به دلاوری ها و شجاعت مثال زدنی شهید علی اکبر شیرودی و همرزمانش را به نمایش درآورد. فیلم "صبح اعدام" زندگی طیب حاج رضایی و اسماعیل رضایی را نشان داد که طناب دار را برگردن آویختند و خلاف واقعیت و اهداف انقلاب اسلامی سخن نگفتند. فیلم "مجنون" رشادت های سردار شهید مهدی زین الدین را در دوران دفاع مقدس و بسیاری از غواصان را برای حفظ و دفاع از خاک کشور را نمایان کرد و البته برخی از مدیران فقط قاب عکس این سردار شهید را در اتاق های خود نصب کرده اند؛ ولی در عمل فرسنگ ها با آرمان های وی فاصله دارند. فیلم "پرواز 175" وضعیت زندگی طاقت فرسا و سخت جانبازان را بیان کرد و البته مدیرانی که فقط برای رزومه سازی کارنامه خود به دنبال گرفتن عکس و فیلم با جانبازان و ایثارگران هستند. ضمن اینکه چه دیالوگ های زیبا و پر محتوایی را به نمایش گذاشت که برای هر صندلی مدیریت در این مملکت 72 شهید جان خود را فدا کرده اند و چه تعداد زیادی به جانبازی رسیده اند و این که این سرزمین به مدیر احتیاج ندارد بلکه به"مسئول" احتیاج دارد. فیلم های " قلب رقه" ، "بهشت تبهکاران" و ...که هر کدام درس ها و عبرت های زیادی داشت.
خلاصه کلام چهل و پنجمین سالگرد پیروزی انقلاب را پشت سر گذاشتیم و با آرمان ها و شعارهای اول انقلاب بسیار فاصله گرفته ایم. در این مسیر پرتلاطم که دشمنان قسم خورده این مرز و بوم هیچگاه دست از تلاش برنداشته ولی مردم در تمام صحنه ها حضوری پررنگ و نقش آفرین داشته اند و مدیران و دست اندرکاران باید بدانند برای حفظ و تداوم هر چه بیشتر نظام باید همیشه در کنار مردم باشند؛ پس تمام تصمیمات و کارها باید در راستای منافع عموم مردم باشد نه عده ای که خود را صاحب همه چیز میدانند.
مرتضی دهرویه
