1-مقام نبوت و پیامبری با مقام امامت فرق میکند. هارون (علیه السلام) پیامبر بود؛ ولی عهده دار مقام امامت و رهبری بنی اسرائیل نبود؛ بلکه این مقام مخصوص حضرت موسی (علیه السلام) بود؛ اما به هنگامی که حضرت موسی (علیه السلام) میخواست برای مدتی از قوم خود جدا شود، برادرش را به عنوان امام و پیشوا انتخاب کرد. از اینجا نیز روشن میشود که مقام امامت، مقامی برتر از مقام نبوّت است.
2-خداوند تعالی در قرآن، حضرت هارون را در دادن کتاب و هدایت به سوی صراط مستقیم و داشتن تسلیم از محسنین و بندگان مؤمنین به خدا با حضرت موسی علیه السلام شریک دانسته و او را از مرسلان و انبیای خود معرفی کرده. و او را از کسانی دانسته که بر آنان انعام فرموده و او را با سایر انبیاء در صفات جمیل آنان از قبیل احسان، صلاح، فضل، اجتباء و هدایت شریک قرار داده است و در سوره طه آیات 29-35 به نقل از خواهش موسی (ع) فرموده است: «وَاجْعَلْ لِی وَزِیراً مِنْ أَهْلِی، هارُونَ أَخِی، اشْدُدْ بِهِ أَزْرِی، وَ أَشْرِکهُ فِی أَمْرِی، کی نُسَبِّحَک کثِیراً، وَ نَذْکرَک کثِیراً إِنَّک کنْتَ بِنا بَصِیراً» موسی علیه السلام در مناجات شب طور دعا کرده و از خدا خواسته که هارون را وزیر او قرار دهد و پشتش را به وی محکم نموده و او را شریک او قرار دهد تا خدا را بسیار تسبیح کنند و بسیار ذکر گویند، هم طراز موسی دانسته و آن جناب در تمامی مواقف همراه برادرش بوده و در عموم کارها با او شرکت میکرده و او را در رسیدن به مقاصد الهی یاری میکرد. به یقین این درخواست حضرت موسی تأیید امر پروردگار بوده است.