شیخ صدوق در کتاب «امالی» نقل کرده است که : یکی از کنیزان امام سجاد(ع) روی دستهای مبارک آن حضرت آب می ریخت تا وضو بگیرد ، ناگهان آفتابه از دست آن کنیز افتاد و صورت امام(ع) را زخمی و مجروح ساخت .
حضرت سجاد(ع) سر خود را به طرف او بالا کرد ، کنیز گفت : خداوند تبارک و تعالی فرموده است : (والکاظمین الغیظ) اهل تقوا کسانی هستند که در هنگام خشم و غضب مسلط بر نفس باشند و خشم خود را فرو نشانند .
امام(ع) به او فرمودند :
خشم خود را فرو نشاندم .
کنیز ادامه داد : (والعافین عن الناس) «و از بدیهای مردم بگذرند .»
امام(ع) فرمود : خدا از تو بگذرد .
کنیز بقیه آیه را خواند : (و الله یحب المحسنین) «و خداوند نیکوکاران را دوست دارد.»
امام فرمود: هر کجا می خواهی برو، تو را در راه خدا آزاد کردم.[1]
[1] بحار الانوار : 46/67 ح37
