قهرمانى که به مرگ نیندیشد!

آرى ! در زیارت ابا عبدالله الحسین(ع) آمده است که :
ولقد عجبت من صبرک ملائکة السّماوات
از شکیبایى تو در برابر رخدادهاى عظیم و مصائب بزرگ ، فرشتگان آسمانها شگفت زده شدند.
و از امام سجّاد علیه السلام است که : هر چه کار بر او پیچیده تر و سخت تر مى شد، رنگ چهره اش درخشنده تر و کران تا کران وجودش پراطمینانتر مى گشت ، تا جایى که دشمن کینه توز با شگفتى بسیار او را قهرمانى خواند که در راه حق و عدالت هرگز به مرگ نمى اندیشد.
امّا، در کربلا در چند مورد سیل اشک امانش نداد و دلایل آن هم روشن است :
1 .به آن دلیل که گریه بر مصائب خاندان وحى و رسالت ، عبادت و اطاعت است .
2 .بدان جهت که انهدام ارکان دین و معنویّت و اخلاق و ارزشهاى والاى آسمانى را مى نگریست و بر آن مى گریست .
3 .بدان جهت که طبیعت انسانى و فطرت بشرى که به موجب آن گرسنگى و تشنگى و سوز دل بر انسان عارض مى گردد، در وجود پیامبر و پیشوایان معصوم نیز موجود است ، پیامبر در مورد پسرش فرمود:
(پسرم ! در مرگ تو قلبها شعله ور و اشکها جارى است ، اما چیزى که خداى را ناخشنود سازد، نخواهیم گفت ... .)
آرى ! امام حسین علیه السلام نیز در چند مورد به این مرحله رسید و به موجب همین طبیعت بشرى بود که طوفان اندوه و سیلاب اشک امانش نداد.
خدایا! کاش مى توانستم بدانم که در آن شرایط سخت و شکننده ، بازهم ممکن بود از سوز دل و سیلاب اشک مانع شود؟
در شرایطى که پس از شهادت انبوه یاران و برادران و فرزندان ، به خاطر دفاع از ارزشهاى آسمانى سخت مظلوم واقع شده و تنها مانده بود و زمین با آن گستردگى اش بر او تنگ شده و از هر جهت در محاصره قرار گرفته و در میان خیمه هایش جز زنان و کودکان و بزرگ مردى بیمار و بى دفاع ، کسى نمانده بود، خویشتن را اینگونه تنها مى نگریست و مردان خاندانش را به خون طپیده و زنان و کودکان را در امواج گرفتارى و مصائب برخى را تشنگى از پا در آورده و برخى در آستانه مرگ بودند. در همان شرایط امام حسین علیه السلام آهنگ ترک دیار و شتافتن به سوى یار را داشت و به آنان مى فرمود:
(براى اسارت آماده شوید و به شکیبایى قهرمانانه کمر بندید.)
و مى کوشید تا آنان را از گریه و ضجّه و شیون دلخراش آرام سازد. به راستى آیا در این شرایط طوفان زا مى توانست از شعله ور شدن دل و جریان اشک جلوگیرى کند؟
آنگاه که مى خواست از آنان جدا شود، دخت خردسال و گرانمایه اش که سخت به او مهرمى ورزید با فریادى دردآلود و سر برهنه خود را به پدر رسانید و دامانش را گرفت و گفت : (آهسته تر! آهسته تر! ... پدر جان ! اینک شکیبا باش ! تا از تماشاى چهره ملکوتى ات آخرین زاد و توشه را برگیریم ، چرا که احساس مى کنم اینک آخرین وداع و آخرین دیدار است و دیگر ملاقاتى در دنیا نخواهد بود.)آنگاه بر دست و پاى پدر افتاد و بوسه باران کرد.
امام حسین علیه السلام بى اختیار به روى خاک نشست و دختر دُردانه اش را بر دامان خود نشاند و اینجا بود که گریه اى سخت و بسیار شدید به او دست داد و سیلاب اشک فروبارید به گونه اى که با آستین پاک مى نمود و زمزمه مى کرد که :

(دختر دردانه ام ! سکینه ام ! بدان که پس از مرگ پدر، گریه ات بس طولانى خواهدبود.)
سیطول بعدى یاسکینة فاعلمى آرى ! آیا مى توان قلبى را یافت که در این شرایط غمبار و شکننده شعله ور نگردد و چشمى را تصوّر کرد که این صحنه هاى حزن انگیز و دلخراش را بنگرد و نگرید؟
آرى ! این اوّلین مورد از موارد ششگانه بود که حسین علیه السلام گریه کرد.
دوّمین مورد گریه آن حضرت ، هنگامى بود که در کنار جسد برادر قهرمانش ایستاد و با منظره غم انگیز، دستهاى جداشده و ظرف آب پاره شده و پیکر به خون آغشته پرچمدارش روبرو شد، اینجا بود که گریه امانش نداد و به شدّت گریه کرد.
سوّمین مورد، هنگام به میدان رفتن یادگار گرامى حضرت مجتبى علیه السلام ، قاسم بود که آن حضرت او را در آغوش کشید و تا سرحدّ بیهوشى گریه کرد.
چهارمین مورد، هنگامى بود که با نداى قاسم خود را به میدان و کنار جسد غرق به خون او رساند و پیکر او را پایمال شده سم اسبان ، نگریست.
پنجمین مورد، که آن حضرت گریست هنگامى بود که فرزند گرانمایه اش در برابر دیدگانش به سوى میدان حرکت کرد. او در آن لحظات غمبار محاسن خویش را به دست گرفت و رو به آسمان کرد و پروردگارش را فرا خواند.
ششمین مورد، هنگام دلدارى و آرامش بخشیدن به خواهر گرانقدرش زینب علیها السلام بود که طوفان سوز و سیلاب اشک امانش نداد ... و پس از باران اشک ، به زحمت خود را کنترل کرد.
آرى ! هنگامى که انسان بر این موارد ششگانه مى اندیشد، به این نتیجه مى رسد که : هیچ دارنده قلب سلیم و پرمِهرى ، نمى تواند این مصائب عظیم و مناظر دلخراش و رقّت انگیز را نظاره کند و از سوز دل و سیلاب اشک ، خوددارى ورزد. و نیز در مى یابد که گفتار و واکنش آن حضرت در همه آن موارد، از آن جمله به هنگام آخرین وداع با دختر خردسالش و در کنار دست پیکر به خون نشسته برادر ایثارگرش و بر بالین یادگار گرامى برادرش و سایر موارد، همه جا واکنشى سنجیده و حکیمانه و براساس ‍ درایت خاصّى صورت گرفته است .