خبرگزاری مهر – گروه استان ها – زهرا عبدالهی: انتخاب استاندار برای آذربایجان شرقی مدت هاست که بر سر زبان ها بود و از جمعه گذشته و با انتصاب اسماعیل جبارزاده سکان دار سابق این نهاد ارشد مدیریت استان به عنوان معاون سیاسی وزیر کشور، شدت و شتاب گرفته، انتخابی که حرف و حدیث ها بر سر آن با طرح نام هایی چون "حسین هاشمی" نماینده سابق و پرسابقه میانه در مجلس و استاندار تهران، "رضا رحمانی" و "صادقی بناب" از نمایندگان مجلس بالا گرفته و این روزها نیز به اسامی چون "مجید خدابخش" مدیر عامل سابق شرکت های موتورسازان و ماشین سازی تبریز و استاندار اردبیل ختم شده است.
اما گفته ها و شنیده ها حکایت از کنار رفتن تمامی گرینه ها و خالی شدن میدان این عرصه به نفع "مجید خدابخش" دارد که عرصه صنعت آذربایجان شرقی سابقه ای دارد.
براساس اخبار دریافتی مجمع نمایندگان آذربایجان شرقی نیز قرار بود امروز جلسه ای را به این منظور برگزار کند که گویا با توجه به دغدغه های بسیار نمایندگان استان، نتوانستند در این جلسه نه چندان مهم حضور به هم رسانند و با این اوضاع، حال این انتخاب کی به سر منزل مقصد برسد الله و علم.
اما با نگاهی به لیست مسئولان انتخابی در استان و با لحاظ کردن شانس، اقبال و باتوجه به موارد مسبوق به سابق شاید بتوان اذعان داشت که بخت و اقبال "خدابخش" برای نشستن بر کرسی استانداری آذربایجان شرقی بیشتر از سایر گزینه هاست چرا که سابقه انتخاب مدیران استان از جمع مدیران استان اردبیل که خود از آذربایجان شرقی به آنجا عزیمت کرده اند، طولانی است.
در این مورد می توان به "علی نواداد" اشاره کرد که هم اکنون نیز از او به عنوان گزینه جانشینی خدابخش در اردبیل یاد می شود و به عنوان مدیرکل صدا و سیمای اردبیل از این استان به آذربایجان شرقی و با همین عنوان شغلی منتقل شد، "محمد جعفر عظمایی" که به عنوان رییس سازمان بازرگانی وقت اردبیل منصوب شده بود و وی نیز به همین پست در آذربایجان شرقی رسید و حال گویا قرار است " خدابخش" ادامه دهنده این سیر شانسی برای حضور در کاخ استانداری آذربایجان شرقی باشد.
فقط باید امیدوار بود هر که و هر کس که به عنوان استاندر آذربایجان شرقی منصوب می شود، بر اساس اصل شایسته سالاری و کاربلدی بر این مسند تکیه زند و در کنار تمام مشغله های سیاسی و جناحی که جز وظایف ذاتی و لاینفک سمت استانداری است، نسبت به سایر حوزه ها نیز حساسیت و توجه لازم را داشته باشد، حوزه هایی چون گردشگری، صنعت و اقتصاد آذربایجان شرقی.
دادرسی در خصوص مالیات های از دست رفته مس سونگون، اوضاع و احوال کارخانه ماشین سازی که در گلوی سازمان خصوصی سازی گیر کرده، پروژه های حوزه راه و شهر سازی بخصوص پروژه خط آهن میانه- تهران، احوالات منطقه آزاد ارس و موارد بسیاری از این دست مصادیقی از همین موضوعات مورد مطالبه عموم مردم آذربایجان شرقی هستند که موضوع انتخاب استاندار را بیش از پیش حساس می سازد.
به این موضوعات باید رویداد مهم و فراملی تبریز 2018 را اضافه کرد چرا که در آستانه این فرصت ارزشمند گردشگری برای کل آذربایجان شرقی و به ویژه تبریز، شهر اولین ها علاوه بر اینکه به عنوان مرکز این استان، استانداری را بر اریکه مدیریت نمی بیند، بلکه بیش از یک ماه است که در حسرت داشتن شهرداری به سر می برد که یکی از مهمترین ارکان ها برای آماده سازی شهری است و تا چند ماه آینده قرار است میزبان گردشگران کشورهای جهان اسلام باشد.
این در حالی است که اعضای شورای اسلامی شهر تبریز نیز هر روز به بهانه هایی چون لزوم حصول توافق حداکثری بر روی گزینه شهرداری، نیاز داشتن به زمان بیشتر برای بررسی گزینه هایی که هر روز لیست جدیدی برای آن اعلام می کنند، باقی ماندن چند صباحی از فرصت اداره شهرداری با سرپرست و عذرهای بدتر از گناه بسیاری از این دست فرصت باقی مانده برای آماده سازی شهر را برای رویداد تبریز 2018 تباه می کنند. در آخرین نمونه از این اظهارات باید به سخنان جالب اما تعجب برانگیز رییس شورای شهر اشاره کرد که با وجود تاکید اعضای شورا بر حتمی بودن انتخاب شهردار در جلسه علنی این هفته، فرجام این مهم را به دلیل غیبت تنها یک عضو شورا و به بهانه احترام به وی، موکول به هفته آینده عنوان کرده است.
حال باید تنها منتظر بود و دید که آذربایجان شرقی و تبریزی که این روزها بیش از هر زمان دیگری خالی از مدیران ارشد سیاسی و شهری شده اند، در قیاس با سایر استان ها و کلانشهرهای همتراز خود، چه سهمی از آینده حوزه های سیاسی، اقتصادی، صنعتی، گردشگری و سایر موضوعات اولویت دار کشور خواهند داشت، استان ها و کلانشهرهایی که از مدت ها پیش تکلیف خود و شهروندانشان را با این موضوعات روشن کرده اند و دست کم امور روزمره شهری و استانی خود را بر اساس روال مرسوم و معمول به سرانجام می رسانند اما تبریز و آذربایجان شرقی و نمایندگان مجلس و مسئولان و مدیران شهری آنها با تمام ویژگی ها و حساسیت های سیاسی، اقتصادی، جغرافیایی، صنعتی و گردشگری، هنوز اندر خم کوچه اول انتخاب مدیران ارشد خود سرگردان مانده اند.