خدمت در محضر امام حسین (ع) و توفیق یاری حضرت و شمشیر زدن در رکاب او، بزرگترین توفیقات الهی بود که نصیب عده ای از خواص عصر امام حسین (ع) شد. همچنان که فراهم نمودن شرایط و مقدمات ظهور حضرت ولی عصر (عج) و توفیق جنگیدن در رکاب آن بزرگوار، از دیگر موهبت های الهی است که نصیب عده ای از خواص می شود. در عظمت و شرافت خدمت گذاری، نصرت به آن آستان بلند، همین بس که امام زمان (عج) نیز عاشق جدّ بزگوار خود و مشتاق خدمت به او است. آن حضرت در زیارت ناحیه مقدسه(1) می فرماید: ((و لع اخرتظ الدهور و عاقظ عن نیک اثقدور لأُندّبنّک صباحاً و مساءً و لأبکِغّ لک [علیک ] بدل الدموع دماً؛ اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و مقدّرات از یاری و نصرت تو در روز عاشورا باز داشت، هر آینه من صبح و شام بر تو ندبه می کنم و به جای قطرات اشک، بر تو خون می گریم)).
آری یاری امام مهدی (عج)، عبادتی بزرگ است، چرا که در حقیقت خدمت به تمام پیامبران و اوصیا و امامان معصوم(ع) می باشد؛ زیرا او آخرین حجت الهی است و اراده خداوند بر آن تعلق یافته که زحمات طاقت فرسای همه پیامبران را، به دست با کفایت آخرین حجت خود به ثمر رساند. اگر نهضت جهانی آن ولی الله اعظم (عج)، از برنامه جهانی خلقت حذف شود، برنامه همه پیامبران عقیم گشته و هدف نهایی فرستادن رسولان و تشریع ادیان ضایع و تباه می شود.(2)
خدمت به امام عصر (ع)، مطلوب امام صادق (ع) نیز بوده است. ((خلاّد ابن قصّار می گوید: از امام صادق (ع) پرسیدند: آیا قائم متولد شده است؟ فرمود: ((لا ولو ادرکته گ دمته ایام حیاض؛ نه متولد نشده ولی اگر من او را درک می کردم، همه عمر را با خدمت گزاری او سپری می کردم)).(3) هنگامی که امام معصوم (ع) در حق حضرت بقیة الله (عج) چنین تعبیری به کار می برد؛ مقام رفیع یاران آن حضرت و ارزش خدمت به آیین ((انتظار)) روشن می شود.
پی نوشت:
1) گفتنی است که این زیارت منتسب به امام عصر (ع) است؛ ولی در انتساب آن به حضرت - تردیدهای جدی وجود دارد. (ر.ک: بحار الانوار، ج 98، ص 320.)
2) یاد مهدی، ص 199.
3) بحار الانوار، ج 51، ص 148.
منبع : مجله ی انتظار
