فیلم سینمایی بچه مردم؛ با برداشت آزاد از کتاب جلال آل احمد، به دور از هرگونه دسته‌بندی و برچسب، با هدف ارج گذاری به مقام شهدا، فیلمی سرپاست که در قواعد سینما با بهره‌گیری از فرم درخدمت محتوای خود تا حد زیادی موفق عمل می‌کند. فیلم، نوید کارگردان فیلم‌اولی خوش‌ذوق (محمود کریمی) با آتیه‌ای روشن را می‌دهد که مشخصا پایبند به ارزش‌های انسانی اخلاقی است و از ذائقه مخاطب سینما، شناخت درستی دارد.
فیلمنامه اثر که قصه زندگی پسرکی رها شده توسط خانواده را دستمایه قرار داده، به خوبی از نقطه شروع تا پایان و پرده به پرده در فواصل زمانی مشخص هیجان تماشاگر را بر می‌انگیزد و موقعیت‌های طنز شایسته‌ای را فراهم می‌آورد. بازیگر نوجوان فیلم (مهبد جهان‌نوش) در اولین نقش‌آفرینی خود، قابل قبول به میدان آمده و گروه بازیگران، چهره‌پردازی، فیلمبرداری، موسیقی، طراحی لباس، همگی به کارگردان یاری داده‌اند تا جهان متفاوتی را تکمیل کرده و عینیت ببخشد. فیلم، صحنه آرایی ویژه‌ای دارد که نقطه قوت مهمی برای اثر بشمار می‌آید و طراح صحنه (بابک کریمی‌طاری) به شکلی ماهرانه، بی‌نقص و چشم‌نواز، اتمسفر لازم برای باورپذیری قصه در بازه زمانی دهه 40 تا 60 را فراهم کرده است.
«بچه مردم» فارغ از مدت زمان طولانی‌اش، فیلمی دلنشین است که اگر در قالب دسته‌بندی های مرسوم سینما نیز قرار بگیرد و به سینمای ارزشی شناخته شود، قطعا می‌تواند، لقب بچه خلف این گروه از تولیدات را داشته باشد.
5757
