اهدای خون، اهدای زندگی

مقدمه:

در مرداد ماه سال 1353 شمسی سازمان انتقال خون ایران با هدف سامان بخشیدن به وضع آشفته خون رسانی و ترویج فرهنگ اهدا، تهیه و تأمین خون و فرآورده های سالم و مطمئن و رایگان برای رفع نیازهای بیماران نیازمند به ویژه بیماران مبتلا به تالاسمی و هموفیلی به وجود آمد.
از آن به بعد، سال روز تأسیس این سازمان «روز اهدای خون»، نام گذاری شد. به همین مناسبت، همه ساله در این روز و روزهای دیگر سال خونمان را در پایگاه های انتقال خون، به هم وطنان نیازمند هدیه می کنیم تا آنها از نعمت زندگی و حیات بر خوردار شوند.

احیای یک نفر، احیای همه مردم

«و من احیاها فکانما احیا الناس جمیعاً؛ کسی که انسانی را زنده نگه دارد، مانند آن است که همه انسان ها را زنده نگه می دارد.»(1)
اهدای خون به شخص نیازمند، در حقیقت، احیای انسان به منزله احیای همه مردم است.
امام صادق (علیه السلام) فرموده است:
کسی که آب را به انسانی در مکانی که آب یافت نمی شود؛ بنوشاند، او را از مرگ نجات داده است و کسی که انسانی را از مرگ نجات دهد، مانند آن است که همه انسان ها را از مرگ نجات داده است.(2)
فیض کاشانی (ره) نوشته است:
کسی که سبب بقای انسان با عفو کردن یا مانع کشته شدن او و نجاتش از بعضی ابزار کشنده شود، همچنان است که این کار را در حق همه بشریت انجام داده باشد... (3)

آیا می دانید که

1-هر سه ثانیه، یک بیمار، به خون یا فرآورده های آن نیاز پیدا می کند.
2-از هر سه نفر، یک نفر در طول زندگی به خون نیاز پیدا می کند.
3-خونی که امروز اهدا می کنید، ممکن است فردا به مصرف یکی ازدوستان یا اعضای خانواده خودتان برسد.

آیا می دانید:

هر فرد سالم، می تواند یک اهدا کننده خون سالم باشد و شما با اهدای خون خود به هم نوعانتان، زکات سلامتی خود را ادا می کنید.
پس:
در حفظ سلامتی خود بکوشید و فراموش نکنید که همیشه چشمان یک بیمار نیازمند به خون، منتظر شماست.(4)

اهدا کننده گرامی:

اگر امروز شما قطره ای از خون خود را به بیماران اهدا می کنید؛ اگر امروز شما اندکی از وقتتان را در راه خدا برای بیماران صرف می کنید. بدانید که با اهدای اندکی از خون خود و صرف اندکی از وقت خود، با گذشت و فداکاری، جان بیماری را از مرگ حتمی رهایی بخشیده و به او و خانواده اش امید زندگی داده اید.
اهدای خون سالم، اهدای زندگی است.

با تو هستم دوست من!

نویسنده: حمیده طرقی
تو دوست من! بله تو که به تازگی لباس عافیت به تن کردی و از بیمارستان با لبخند بیرون آمدی. یادت باشد که وقتی فاصله ات تا مرگ فقط یک خط قرمز بود، سرخی خون ناشناسی مهربان، نفس را به قلبت هدیه داد. پس وقتی قلبت نفس کشید و تپیدنش را در سینه ات حس کردی، وقتی که با دم خود، نغمه زندگی را به جانت دادی و با بازدم، شور زیستن را فریاد کردی، به یاد آر مهربانی را که این همه را مدیون لطف و مهربانی اش هستی؛ لطفی که شبیه به لطف خداوند است. لطف آدمی مهربان که نامش خلیفةالله است و به مانند او، مهربانانه جانت بخشید. انسانی مهربان و شریف که جز او، نامی از خود باقی نگذاشت. شاید که با گذشتش می خواهد خود را در تو ببیند، بی منت و بی خبر.
هر وقت دست هایت، دستت را گرفتند تا خط زندگی ات را روی دیوار دنیا بلندتر بکنی، به گوش دست هایت زمزمه کن که روزی دستی با همت آنها را ازلبه پرتگاه دنیا نجات داد و دوباره... .
دستی که قطره های زندگی را به رگ هایتان بخشید و ناشناس رفت و این را هم به دست هایت بگو که رفت، ولی همیشه در تو باقی است.
به چشم هایت بگو که دیگر هیچ وقت خون جلویشان را نمی گیرد؛ خون تو، دیگرهدیه ای از سوی مهربانی است که آرام و بی دغدغه بخشید و رفت و تو هم دیگر همچون ناشناس آشنا، قدم در راه خیر بردارند. راهی که خلیفةاللهی اش را اثبات کند؛ راهی که خون رگ هایش نشان می دهد.
آری، تو دوست من ! تو که رنج بیماری را کشیدی، تو زجر رگ های تهی را می دانی. تو که مهربانی خون ناشناس را همیشه به یاد می آوری. قدم بردار تا دیگر رگی تهی نماند. جانی از بی جانی، چشم از دنیا نبندد. تو که مهربانی را از ارحم الراحمین به ودیعه داری. همین امروز شتاب کن تا خون اهدا کنی.

زلال قلم

عشق در رگ هایم جاری است

نویسنده: سودابه مهیجی
خونی که در رگ هایم جاری است، همان عشق است. عشق سرخ و خروشانی که خالق مهربانم در وجود من سرازیر کرده. عشقی که چون معجزه، معجزه ای مستدام در سراسر هستی ام روانه است و حیات می بخشد. اگر جایی از این دنیا، کسی عشق را برای زندگی اش کم بیاورد، من به یاری اش می شتابم. با رگ رگ وجودم، با قطره قطره خونم، عشق را برایش به ارمغان می برم. باید همه با هم زندگی را تجربه کنیم. همه در کنار هم عشق را باید در رگ هایمان داشته باشیم. باید همه با یکدیگر بودن را قسمت کنیم وگرنه زندگی، کسالت بیهوده است که زیبایی هایش همه می پژمرند و به هیچ چشمی دل انگیز نمی آیند؛ و گرنه خدا از بندگانش نا امید می شود و دیگر هیچ عشقی نمی آفریند.
عشق را اگر هدیه دهی، افزون تر می شود و لحظه به لحظه بیشتر تجلی پیدا می کند. عشق را برای همه باید خواست. برای تمام لحظه های هم نوع، تا آسمان و زمین و بهار و تمام زیبایی ها را همه با هم ببینیم و عاشق باشیم.
عشق من، در رگ هایم جاری است و رگ های تو مرا اگر صدا کنند، می شتابم. بگذار خون دوست داشتنم را اندکی به تو هدیه کنم. بگذار بدانی دوست داشتن برای تو نیز زندگی بخش است. بگذار من در تو جاری شوم تا بخشی از وجودم برای ابد در تو یادگار بماند. حال بخند! زندگی برای تو هم هست و هر کجا که رفتی، با هر سروری که به دنیا نگاه کردی، بدان که من نیز با تو مسرور و شادم؛ چون قطره ای از خون من در رگ های توست. چون خون من در تو خوش بخت است و خدا را سپاس می گوید. چون من و تو با هم یکی شده ایم. چون خدای یکتا عشق را برای همه می خواهد.

شکر نعمت

نویسنده: مطهره پیوسته
خدای ما کسی است که زندگی را به تک تک ما هدیه کرده است تا با زندگی در دنیا حقایق خلقتش را درک کنیم. او می بخشد، تا در تکاپوی به دست آوردن آرامش، از نعمت هایش بهره بگیریم. در این تکاپوها و هیجان ها، روزگاری هم هست که آرامش از ما سلب می شود. در این زمان است که دوست داریم دوستی به یاری مان بیاید و برای رهایی از اضطراب ها همراه ما باشد. این دوست مهربان، یعنی خداوند همیشه واسطه هایی را برای یاری همیشگی اش، از میان بندگان خوب خود انتخاب می کند.
این خوب بودن ها را می توانیم خودمان ایجاد کنیم. یکی از راه هایی که ما را به سوی واسطه شدن می کشاند، اهدای خون است. اهدای خون سالم، اهدای زندگی است. خون سالم من و تو، ماده ای است که تاکنون هیچ جای گزینی برای آن ساخته نشده است و فقط یک بنده نیکوکار می تواند آن را برای کسی که زندگی می طلبد، به ارمغان بیاورد و او را از مرگ نجات دهد. شاید هم این فرصت است که خدا به من و تو داده است تا میان برهای خوب بودن را بپیماییم.
وقتی با خود فکر می کنم، می بینم با چند قطره از خون اهدا شده ما که به نوزاد نارس تزریق می شود، هم به او زندگی بخشیده ایم و هم افتخار این را داشته ایم که از ابتدای زندگانی یک فرد در رگ های او زندگی را جریان دهیم. یک بیمار سرطانی که شیمی درمانی می کند، از مصرف کنندگان خون ماست. خانم بارداری که هنگام تولد فرزندش به خون ما نیاز پیدا می کند، بی شک، من و تو را از دعا فراموش نمی کند؛ زیرا خداوند با واسطه ای که ما هستیم، به او این مژده را می دهد که می تواند کودکش را در آغوش گیرد. خدای ما چه مهربان است که ما را در مسیر این چرخه ها قرار داده است تا نیکی و لطافت معنوی را در جان و روان خود جاری کنیم.

پی نوشت :

1-نک: مائده: 34، به نقل از نشریه نقل و نقد، ص 11.
2-التبیان؛ ج6، ص 501؛ کنز العرفان، ج2، ص 353، به نقل از: نشریه نقل و نقد، ص11.
3-الصافی، ص 438، به نقل از: نشریه نقل و نقد، ص 11.
4-به نقل از: گاه نامه سازمان انتقال خون ایران، روابط عمومی سازمان انتقال خون ایران، 1381، ش8،ص1.

منبع:اشارات، شماره 123