به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، امام در اولین ماه رمضان اقامت خود در نجف اشرف، در سال 1344 بین عموم روحانیان و محصلان حوزه علمیه نجف اعم از ایرانی، افغانی، پاکستانی، هندی، عرب و سایر کشورها وجوهی به عنوان مساعدت به طور مساوی تقسیم کرد و به هر نفر اگر دارای همسر بود دو دینار و گرنه یک دینار، که معادل 20 و 40 تومان آن روز ایران بود پرداخت که بازتاب وسیع و شگفت آوری در سطح حوزه داشت و برای مدتی افکار را به خود جلب کرد و در هر مجلس و محفلی از آن سخن می رفت، زیرا برای اولین بار بود که مرجع تقلیدی در حوزه نجف بین روحانی و طلبه ایرانی و غیرایرانی در تقسیم وجوهات فرق نمی گذاشت و این در حقیقت نخستین گامی بود که در حوزه علمیه نجف جهت در هم شکستن تبعیض نژادی برداشته می شد.
بنابر روایت از خبرگزاری حوزه، ماجرا از این قرار بود که هنگامی که امام در نجف شروع به پرداخت شهریه کردند، بعضی از آقایان ناراحت شدند و حتی تبلیغ کردند که پول خمینی از آیت الله خوانساری است و از خود چیزی ندارد و یا این که فلان آقا به مردم اجازه داده است که به ایشان پول پرداخت نمایند. با تمام این احوال هر روز که می گذشت، امام بر شهریه طلاب می افزودند. آقایان نجف در پرداخت شهریه مابین طلاب تبعیض قائل می شدند. ایرانی ها و عرب ها شهریه بیشتری نسبت به پاکستانی ها و افغانی ها دریافت می کردند.
شهریه طلبه های پاکستانی و افغانی کفایت بیش از 12ـ10 روز از زندگی آن ها را نمی کرد. امام از این ماجرا خبر نداشتند، تا این که یکی از طلبه های افغانی به وسیله نامه ای ماجرا را به ایشان شرح دادند. آن بزرگوار بسیار ناراحت شدند و از آقای شیخ نصرالله خلخالی ـ که مسوول شهریه ایشان بود ـ توضیح خواستند و فرمودند: طلبه، طلبه است، چه افغانی و چه ایرانی. شما حق ندارید که تبعیض قائل شوید. همه باید به صورت تساوی شهریه بگیرند. این روش استعمار است که می خواهد مابین فارس و تُرک و عرب و عجم، تفرقه بیندازد. این ها همه شیعه علی بن ابی طالب هستند، با چه دلیل و منطقی مابین آن ها تبعیض گذاشته می شود؟!
امام پس از این سخنان جواب نامه طلبه افغانی را نوشتند که: اشتباه شده است، جبران می شود و معذرت می خواهم.
افغانی ها پاسخ امام را کپی کرده و هر کدام برگی از آن را در جیب داشتند، بعدها از آن ها شنیدم که می گفتند: اگر سید خمینی نبود، ما از گرسنگی می مردیم.
چنین بود که در سایه لطف الهی هر روز که می گذشت، بر قدرت اقتصادی امام افزوده می شد و ایشان هم شهریه طلاب را افزایش می دادند. آن بزرگوار به مناسبت ماه های رجب و شعبان و رمضان مبالغی را به عنوان عیدی به طلاب پرداخت می کردند. این شیوه آن ها را مستقل و بی نیاز بار می آورد و تشویقی برای جدی کار کردن آن ها بود.
این عمل اسلامی و انسانی امام، جایگاه والایی برای او در دل عموم روحانیان و محصلان کشورهای اسلامی در نجف اشرف به وجود آورد و محبوبیت ژرف و عظیمی را در پی داشت محصلان محروم و بیپناه غیر ایرانی بویژه افغانی و پاکستانی که سالیان درازی در حوزه نجف به جرم افغانی و پاکستانی بودن تحقیر شده بودند، به امام رو آوردند و او را برای مستضعفان و بی پناهان، پشتیبان و یاور یافتند، از حمایتی که امام با این عمل ارزنده و برجسته از آنان کرده بود، نیرو گرفتند، جرأت پیدا کردند و از آنکه سالیان درازی به جرم ایرانی نبودن تحقیر شده بودند و درست نصف شهریه محصلان ایرانی را دریافت داشته بودند، سخت خشمگین شدند، در مقام اعتراض برآمدند و برای گرفتن حق خود و پایان دادن به تبعیض نژادی در حوزۀ نجف دست به شورش زدند و کشمکش شدید و تندی با اطرافیهای بعضی از علمایی که در نجف با تبعیض، شهریه می دادند پیدا کردند و سرانجام آنگاه که امام به جای تقسیمی گاه و بیگاه، رسماً به شهریه دادن پرداخت و به عموم افراد حوزه بدون تبعیض و به طور مساوی ماهانه داد، دیگر علما نیز ناچار شدند به آن رسم غلط و غیر اسلامی که سالیان درازی بود در آن حوزه حاکم بود پایان دهند و به عموم افراد حوزه به طور مساوی ماهانه بپردازند.
آیت الله خاتم یزدی درباره تأثیر اقدام عادلانه امام چنین می‌گوید: «به این ترتیب امام محبوب القلوب طلاب و فضلا و توده مردم نجف گردید. این اقدام باعث شد که دل‌های فضلا و طلاب و در پی این‌ها اکثر مردم که چشم به روحانیون شان دوخته بودند، متوجه حضرت امام گردد...
