استاد-انصاریان

شعبان ماه بسیار شریفی است، و به حضرت سید انبیا(ص) منتسب می‌باشد، و آن حضرت همه این ماه را روزه می‌گرفت، و روزه آن را به ماه رمضان متّصل می‌نمود،‌ و می‌فرمودند شعبان ماه من است، هر که یک روز از این ماه را روزه بدارد، بهشت بر او واجب می‌شود

دانشمندان بیدار و قرآن شناس و عارف به معارف اهل‌بیت به صورت پراکنده در کتاب‌هاى تفسیر و اخلاق در ضمن تشریح امر به معروف و نهى از منکر حقیقت این مسئله را شناسانده و موارد آن را که جز براى حفظ اسلام و مسلمین و آمادگى براى شکست دشمن بکار گرفته نمى‌شود روشن ساخته‌اند.

پس از سپاس: خداوند پیامبر صلى الله علیه و آله را برانگیخت در حالى که احدى از عرب نبود که کتابى بخواند، و نه دعوى پیامبرى و نزول وحى کند. پس با آنان که نافرمان‌ بودند به همراهى مطیعانش جنگید، عاصیان را به سوى نجات سوق مى‌داد، و براى رهانیدن مردم از گمراهى پیش از آنکه مرگشان فرا رسد پیشدستى مى‌نمود.

علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب، کنیه‌اش، ابوالحسن و مشهورترین لقبش رضا است.

«امام صادق علیه السلام که قلبش تجلّى گاه علم و دانش و بصیرت و بینش پیامبر صلى الله علیه و آله است، یک روز به یکى از شاگردانش که نزد حضرت علم آموخته بود و به تصفیه و تزکیه نفس موفّق شده بود فرمود:

در بخش‌های گذشته روشن شد که تمام موجودات برای حضرت سیّدالشهدا (ع)  اشک ریختند و این دلیل آشکاری است که حقیقت نوریّة حضرت سیّدالشهدا (ع)  در تمام موجودات عالم سریان و جریان دارد

آنچه به طور صریح از آیات قرآن مجید و معارف حقّه اهل بیت و کتاب هاى علمى مورد اعتماد در زمینه خلقت آدم و حوا استفاده مى شود، این است که خداوند، با اراده و قدرت و علم و حکمت بى نهایتش از خاک زمین پیکرى را صورت گرى کرد، و به او شکل لازم را مرحمت فرمود، و با نفخه الهى اش در آن پیکر روح دمید، و از همان خاک همسرش را به وجود آورد و مرد و زنى به نام آدم ...

در روایات و اخبارى که از خاندان عصمت و طهارت در محور شخصیت امام دوازدهم علیه السلام صادر شده و به عنوان‌ یکى از وظیفه‌هاى بسیار مهم و دقیق آمده است، و مسلماً به امر بسیار مهم و فوق العاده عملى هم ناظر است، و تنها ناظر به آرزو و محبت فرد نیست، انتظار فرج است

در حدیثى از حضرت صادق (ع) نقل شده است: مؤمن در هر حال مجاهد است زیرا او در دولت باطل به وسیله تقیّه با دشمنان خدا مى جنگد، و در دولت حق به وسیله اسلحه. «1»

کتاب: تفسیر و شرح صحیفه سجادیه  ج‌11