اشک-و-عزا

از جمله مواردى که گریة بر آن تأکید فراوانی شده است گریه بر مصائب اهل‌بیت: ، به ویژه سرور شهیدان، حضرت سیّدالشهدا (ع)  است که عبادتى بس بزرگ و داراى پاداشى عظیم و دواى دردهاى معنوى و آماده کنندة انسان براى توبه و آمرزش و نایل کننده آدمى به رحمت بیکران خداست و انسان را به آستان رحمت الهی نزدیک می‌کند.

بعد از آنکه حضرت ابراهیم (ع)  هاجر(س) و فرزندش اسماعیل (ع)  را در سرزمین بی‌آب و علف مکّه تنها گذاشت، فرزند خردسالش پای به زمین زد و آب زمزم از آن جاری شد؛[1] امّا خداوند در عوض روزهایی که در صحرای کربلا مانع آب‌رسانی به حضرت سیّدالشهدا (ع)  شدند، میلیون‌ها چشم گریان را همچون چشمه‌ای جاری، به امام حسین (ع)   ...

بعد از شهادت حضرت سیّدالشهدا (ع)  مداحان و ذاکران زیادی در مورد حضرت و واقعه عاشورا اشعار زیبایی سروده و مدیحه سرایی کردند

این کسی که از مجلس عزا بیرون می رود غیر از آنی است که دقایقی پیش وارد شد او گنهکاری بود بی توبه و این انسان پاکی است که توبه اش را خدا پذیرفته است و این سر آرامشی است که در عزاداری و اشک بر سید و سالار شهیدان علیه السلام نصیب عزاداران و گریه کنان می شود و گرنه داغ مصیبت او هیچگاه سرد شدنی نیست