در نظر مارتین، اگرچه هدف زنان از تظاهرات یکسان نبود عمدتاً معنای ضمنی سیاسی داشت، بهخصوص زمانی که سیاست اقتصادی دولت به مرحله حاد و وخیم میرسید. او فرهنگ سیاسی این تظاهرات را منحصراً ایرانی میداند: در تظاهرات پیچیدهتر نقش زنان از پیش تعیین میشد و حتی در تظاهرات سادهتر هم نشانههایی از سازماندهی وجود داشت.