خلبان-زن-ایرانی

«سمیرا» بغل پدر نشسته و هوای گرم اهواز کلافه‌اش کرده است. پدر مشغول صحبت با دوستانش است. آن‌ها چای می‌خورند و گپ می‌زنند. «سمیرا» هم مشغول نقاشی است، اما به محض این‌که پدرش مثل همیشه سر بحث درباره بالگرد و موشک‌های جنگی را که موضوع مورد علاقه‌اش است، باز می‌کند، دخترک سراپا گوش می‌شود.

«خلبان شدن رؤیای کودکی من بود، هروقت که هواپیمایی را در آسمان می‌دیدم خودم را در آن تصور می‌کردم و آرزویم این بود که با هواپیما پرواز کنم. از همان وقت عشق هواپیما در وجود من ماند و با من شکل گرفت. بزرگ‌تر که شدم تصمیم گرفتم شغلی انتخاب کنم که در هواپیما باشم.» این صحبت‌ها را آناهیتا نیکوکار می‌گوید