یکی از مشکلات قصه گویی در سینمای ایران این است که بسیاری از طرح ها در زمان گسترش و پرداخت فیلمنامه در حالی که پتانسیل این را دارند که بر مبنای الگوهای ژانر نوشته شوند، به نفع شخصی سازی( فیلمساز) یا پیروی از کلیشه ها و یا اغلب ترکیبی از این دو، به مسیری غلط کشیده میشوند
