نگاه-دخت-آفتاب

حیات و هستی انسان دارای دو جلوه «پیدا» و «پنهان» است؛ جلوه پیدای آن نعمت ها و لذت های ظاهری زندگی است که دیگر موجودات نیز خود را از مواهب طبیعت بهره مند می سازند و برای بقای وجود خویش به خوردن و خوابیدن و پوشیدن و نوشیدن می پردازند و حتی در بسیاری از عرصه ها به دور از دغدغه های جاری در زندگی انسان ها، روزگار خویش را سپری می کنند.

حیات و هستی انسان را دارای دو جلوه «پیدا» و «ناپیدا» دانستیم که در اولی، همه موجودات ویژگی های مشترک از نظر خوردن و خوابیدن و پوشیدن و نوشیدن دارند، اما در جلوه ناپیدا، انسان با دیگر آفریده ها تفاوت می یابد؛ با بینش ها و ارزش های الهی به رشد و بالندگی و پایندگی جاودان دست می یابد و برتر از سایر موجودات می شود.