بعد از آنکه حضرت ابراهیم (ع) هاجر(س) و فرزندش اسماعیل (ع) را در سرزمین بی‌آب و علف مکّه تنها گذاشت، فرزند خردسالش پای به زمین زد و آب زمزم از آن جاری شد؛[1] امّا خداوند در عوض روزهایی که در صحرای کربلا مانع آبرسانی به حضرت سیّدالشهدا (ع) شدند، میلیون‌ها چشم گریان را همچون چشمه‌ای جاری، به امام حسین (ع) ...