انسان

آیا آب سنگین (D2O) بی‌خطر است؟ این سؤالی بود که ذهن چند دانشمند را در دهه 1930 مشغول کرد. در میان آن‌ها، «کلاوس هانسن» (Klaus Hansen) دانشمندی بود که داوطلب شد تا آب سنگین را در غلظتی بالا بنوشد و اثرات آن را بر بدنش آزمایش کند.

خرس‌های آبی، میکروارگانیسم‌های کوچک اما انعطاف پذیری هستند که می‌توانند در سخت‌ترین شرایط مانند خشکسالی شدید، تشعشعات، محیط‌های کم اکسیژن و دماهای بسیار بالا و بسیار پایین زنده بمانند.

بدن انسان برای دویدن استقامتی به خوبی سازگار شده است، اما انسان تا چه مسافتی می‌تواند بدون توقف بدود؟ در ادامه به این سوال پاسخ می‌دهیم.

همه ما بارها صدای وزوز آزاردهنده مگس‌ها را دور سرمان تجربه کرده‌ایم، اما چه چیزی این حشرات سمج را به سمت ما می‌کشاند؟

تیم تحقیقاتی معتقد است که بدن‌ها پس از مرگ بلافاصله برای استفاده به منظور خوراک آماده می‌‌شدند به نحوی که افراد معمولا مغذی‌ترین قسمت‌ها از جمله مغز را در اولویت قرار می‌دادند.

برای اولین بار بقایای انسان 3.18 میلیون ساله کشف شده در اتیوپی، در اروپا به معرض نمایش درمی‌آید.

بدن ما مجموعه‌ای از سلول‌هایی است که حامل هزاران خطای ژنتیکی هستند و در طول زندگی ظاهر شده‌اند. اما این خطاها چه تاثیری بر ما می‌گذارند؟

ظهور عصر کشاورزی در تقریباً 11 هزار و 500 سال پیش در خاورمیانه نقطه عطفی برای تاریخ بشر محسوب می‌شد و انقلابی را در رژیم غذایی و سبک زندگی انسان خردمند از زمان پیدایش در 300 هزار سال پیش در آفریقا رقم زد.

بر اساس فسیل‌های کشف شده در آسیای شرقی، دانشمندان تصور می‌کنند گونه‌ی شناخته نشده‌ای از انسان باستانی به نام هومو جولوئِنسیس (Homo juluensis) را شناسایی کرده‌اند.

زندگی روی زمین بدون کربن نمی‌توانست وجود داشته باشد اما وجود خود کربن بدون ستاره غیرممکن است. تقریبا همه عناصر از جمله کربن، اکسیژن و آهن -به جز هیدروژن و هلیوم- تنها به این دلیل وجود دارند که در کوره‌های ستاره‌ای شکل گرفتند و پس از مرگ ستاره‌های خود به کیهان پرتاب شدند.