بیژن-الهی

نُه سال می‌گذرد از آخرین روزِ زیستنِ بیژن الهی، شاعر و مترجم و اهلِ ادبِ زمانه‌ی ما. شاید در نگاه گذرا و سریع به شعر بیژن الهی، بیش از همه تعقید و دشوارنویسی و دشوارگویی او باشد که برای مخاطب جلب توجه کند. تعقیدی که هم در معنا و هم لفظ و کلام دیده می‌شود.

بیژن الهی شاعر فرم‌سازی با لحن زبان و تصویر‌های زبانی است و در مرتبه‌ای فراتر، شاعر شعر‌های بسیاری که وعده خواندنش داده شد، اما هرگز نوشته نشد؛ چراکه شاعر از آستانه گذشت.

«دیروز»؛ کتابِ عکس‌های بیژن الهی، شمیم بهار، قاسم هاشمی‌نژاد و فیروز ناجی منتشر شد.

فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی «بهین‌نامه» در شیراز و همزمان با فرارسیدن سال نو منتشر شد.

نهم آذر، هفتمین سال سفر ابدی بیژن الهی است؛ شاعری که از دهه پنجاه به «شهر خلوت»اش ره یافت و از همان شهر، شعر و شور و شعور سرود و ترجمه کرد؛ شاعری عجیب که آیدین آغداشلو از او با عنوان «نبوغ شعله‌ور مسلم» یاد می‌کند

در سال‌های کوتاه شاعریِ بیژن الهی سروکارِ ما با چهره‌های متعددی از شاعر است: از شاعری بیش‌و‌کم حماسی بگیر تا شاعری که دل در گرو حکمت قدیم دارد، از شاعری که تلاش می‌کند تا دریچه‌های شعر خویش را به روی فرهنگ و زبان عامه بگشاید تا شاعری که به‌نوعی آرکائیسمِ ادبی گرایش دارد.