در مقالات گذشته ، ضمن بحث درباره ی شخصیت خواجه نظام الملک و همت بلند و دید کلان نگر او، گفتیم: میان مندرجات و آموزه های سیاستنامه (عمدتا در نیمه ی دوم آن یعنی فصلهای پایانی کتاب) با منش و روش معهود خواجه در تاریخ، جای جای تضادهای بعضا فاحشی به چشم می خورد که انتساب آن فصول را به خواجه، در چشم نکته سنجان سخت مشکوک می سازد.
