رشد-عقلی

بازی کردن، [نوعی] استعداد فطری نزد کودک است که در خلال آن رهایی از انرژی زاید دست می دهد. بازی، مقدمه ای برای عمل جدی هدفمند بوده و در بازی است که کودک به تواناییهای خود در برقراری ارتباط با دیگران و قدرت زبانی، عقلی و جسمی نهفته در وجودش پی می برد. نیز در حین بازی است که کودک نسبت به ویژگیهای اشیای پیرامون خود شناخت دقیقی کسب می کند.

اولین کاری که باید بکنیم، این است که شرایط استقلال را برای او فراهم کنیم. اجازه ی ریسک کردن به او بدهیم

این دو مورد با هم ارتباط مستقیم دارند. در واقع رشد عقلی یک نوع مستقل شدن است؛ یعنی فرد می تواند فرضیه های مختلف را امتحان، تجربه و استفاده کند و هم زمان استقلال او شکل می گیرد

در زمانهای اخیر، مطالعات بیشتری درباره ی ماهیت رشد و تکامل عقلی و هوش بعمل آمده اند. لکن اعمال عقلی به قدری پیچیده اند که تعیین دقیق استعدادهای آن دشوار است

رشد عقلی، به هوش بستگی دارد. برخی روان شناسان هوش را عبارت از قابلیت عمومی درک و استدلال می دانند که به اشکال مختلف نمایان می شود