رضا-امیرخانی

آنچه در واقعیت و در عالم واقع در دوران جنگ روی داد، بسیار بزرگ‌تر از ذهن‌ها بود. آن‌ قدر بزرگ بود که در ذهن و خیال جا نمی‌شد. سرعت وقایع هم چنان بود که هیچ ذهنی به گرد پای حوادث و ماجراها نمی‌رسید.

مکرمه شوشتری، غلامرضا طریقی، زهرا کاردانی، احمد دهقان و رضا امیرخانی هم روایت‌هایی از پدرهایشان خواندند که جدا از روایت احمد دهقان که مایه‌های طنز اجتماعی داشت، بقیه روایت‌ها، چشم حضار را خیس کرد.

اگر کسی با تشویق‌های امثال امیرخانی به خیابان رفت و در بلبشوی جنگ پلیس با اراذل و اوباش کشته شد؛ آیا چیزی هم بر ذمه رضا امیرخانی خواهد بود؟ پاسخ مشخص است...

خسرو باباخانی در کتاب «ویولن‌زن روی پل»، علاوه بر اینکه از اعتیاد خودش و ماجرای ترک آن صحبت می‌کند، شعبده‌های ترک اعتیاد را به چالش می‌کشد و یک راه سرراست و دقیق نشان می‌دهد؛ همان راهی که 40 نفر را با خود برده و قهرمانشان شده است.

حق ترجمه و انتشار رمان «منِ او» نوشته رضا امیرخانی به یک‌ ناشر ارمنستانی واگذار شده است.

حواستان باشد رضا امیرخانی، جزو معدود نویسندهایی است ‌که مخاطب واقعی کتاب‌هایش، یعنی کسی که پول می‌دهد و می‌خرد، هم بخش‌هایی از گاورمنت هستند، و هم مردم.

رضا امیرخانی از نویسندگان لوح بود و یکی از نقاط مهمی که امیرخانی از آنجا شروع و مخاطب پیدا کرد، همین سایت لوح بود.

حالا دیگر شاید کمتر کسی رضا امیرخانی را نشناسد؛ کسی که نوشتن اولین رمان خود را در دوره دبیرستان آغاز و در 22 سالگی، ارمیا را منتشر کرد. آثار پرتیراژ او، همواره مایه دلگرمی اهل ادبیات است.

مثلا ترکمنستان هم خیلی جای بد و بسته‌ای است. وقتی به جای بسته می‌رویم ارزش آزادی نیم‌بندی را که داریم درک می‌کنیم. ارزش اینکه این آزادی چه مقدار می‌تواند در ذهن به ما کمک کند.

امیرخانی آن‌طور که خودش گفته به تمام ایران سفر کرده و بیش از 30کشور جهان را هم دیده است.