بدون شک مصراع نخست بیت بالا ما را به یاد زیبایی‌ها و بهار شهری می‌اندازد که مقبره مشاهیری بزرگ از ادب فارسی را در خود جای داده است، از این‌رو است که شاعر آرزوی زوال‌نیافتن آن را دارد. «شهرراز» که بعدها به اختصار «شیراز» خوانده شد، در گذشته نیز یکی از شهرهای مهم ایران به شمار می‌آمده است.
