لحظه کوچ فرا رسید. آخرین سبطِ پیامبر (صلی الله علیه وآله) چشمان درخشنده اش را در رملستان بی کرانه، تا افق چرخاند. زنان و کودکان از خیمه ها بیرون آمدند. چشم های اندوهگین به آخرین مرد خیره شده بود، یا به آخرین زنجیره های امید. حسین(علیه السلام)، تاریخ و انسان را مخاطب خویش ساخت و با تمامی وجود آواز برآورد:
