وقتی هر روز که می‌گذرد زندگی روزمره برای شمار بیشتری از مردمان فهم‌ناپذیر‌تر می‌شود ومدیریت جامعه هم اعتنای درخوری به ضرورت آسان سازی زندگی روزۀ شهروندان نشان نمی‌دهد، چگونه می‌توان این انتظار را در دل پروراند که اعتیاد به قمار و هر اعتیادی را می‌شود فقط با ماده قانون‌های جزایی و پلیس و برخورد‌های قهری و بگیر و ببند از میان برد؟
