پیش از هر چیز باید دو واژهی «زبان» و «فرهنگ» را بررسی کنیم. زبان، وسیلهای برای ابراز باطن و اندیشهی مکنون آدمی([1]) و نوعی ظهور معناست.([2]) زبان، دستگاهی است قانونمند و قابل تعریف در چهارچوب دستور زبانی که برای هر جملهی دستوری، تلفظ و معنای مناسب، تعیین میکند.([3])
