فطحیه

امامت در اندیشه شیعی، عهدی الهی است که خداوند به مانند نبوت بر آن احتجاج نموده[1] و از تمام دین شمرده شده[2] و اراده خداوند بر اتمام امر آن تعلق گرفته است

شاید بـتوان دوران امامت امام رضا (ع) (183 ـ203ق) را یکی از پر جنب و جوش ترین دورانهای فعالیت فرقه های مختلف شیعی دانست. آنـچه به ویژگی این دوره مـی افزاید آن اسـت که این فرقه ها فعالیت خود را در ساحتهای مختلف عقیدتی، سیاستی، نظامی و فقهی سامان می دادند.

أفطحیه،(=فطحیه) فرقه ای از شیعه است که امامت را پس از امام صادق علیه السلام، حق فرزند بزرگتر او (عبدالله افطح) می دانند

پیروان عبد الله بن جعفر الافطح (در گذشته در 148) بود.