حدودا 20 سال پیش بود، سن و سالی نداشتم و ساکت و آرام روی کابینت سنگی خانه ای که حال و هوایی نیمه تمام داشت نشسته بودم. یک تلویزیون سیاه و سفید و یک آتاری در برابرم گذاشته بودند و می دانستند که محال است چشم از آن بردارم یا خانه را روی سرم بگذارم و آتشی به پا کنم.
