معمار آفرینشگر هستی در صبحگاه ازلی، آن هنگام که دست در کار آفریدن نمود، آدمی را طرفه معجونی قرار داد جامع دو کون غیب و شهادت و هویتش را با تجلّی لاهوت در کسوت ناسوت ممتاز کرد و حقیقت او را از عرش «دنی فتدلی فکان قاب قوسین او ادنی»[78] تا فرش «رددناه اسفل السافلین»[79] گسترانید.
