نازی

نویسنده در ابتدای داستان دوربین قلمش را به سمت جوانی یهودی به نام دیوید فوکوس می‌کند. سوت قطار گوش‌ها را به سمت و سوی واگنی می‌کشاند که دیوید از شهر متسامور به سمت آرماویر، در حرکت است.

نویسنده در ابتدای داستان دوربین قلمش را به سمت جوانی یهودی به نام دیوید فوکوس می‌کند. سوت قطار گوش‌ها را به سمت و سوی واگنی می‌کشاند که دیوید از شهر متسامور به سمت آرماویر، در حرکت است.

مادر وی پس از آن که متوجه شد شوهرش با زن دیگری رابطه نامشروع دارد، خودکشی کرد. همچنین به گفته یکی از خواهران گرزه، ایرما در مدرسه مورد آزار و اذیت قرار می گرفت که در نهایت موجب ترک تحصیل وی شد.

همیشه دست و پای این اشخاص بسته می‌شد و بعد با پر غاز یا انگشت دست، پا‌ها و زیر بغل‌هایشان را قلقلک می‌دادند. آن‌ها در ابتدا سکوت می‌کردند، اما بعد به‌شدت می‌خندیدند و التماس می‌کردند و خود را به بالا و پایین می‌کشیدند.

همیشه دست و پای این اشخاص بسته می‌شد و بعد با پر غاز یا انگشت دست، پا‌ها و زیر بغل‌هایشان را قلقلک می‌دادند. آن‌ها در ابتدا سکوت می‌کردند، اما بعد به‌شدت می‌خندیدند و التماس می‌کردند و خود را به بالا و پایین می‌کشیدند.

همیشه دست و پای این اشخاص بسته می‌شد و بعد با پر غاز یا انگشت دست، پا‌ها و زیر بغل‌هایشان را قلقلک می‌دادند. آن‌ها در ابتدا سکوت می‌کردند، اما بعد به‌شدت می‌خندیدند و التماس می‌کردند و خود را به بالا و پایین می‌کشیدند.

همیشه دست و پای این اشخاص بسته می‌شد و بعد با پر غاز یا انگشت دست، پا‌ها و زیر بغل‌هایشان را قلقلک می‌دادند. آن‌ها در ابتدا سکوت می‌کردند، اما بعد به‌شدت می‌خندیدند و التماس می‌کردند و خود را به بالا و پایین می‌کشیدند.

همیشه دست و پای این اشخاص بسته می‌شد و بعد با پر غاز یا انگشت دست، پا‌ها و زیر بغل‌هایشان را قلقلک می‌دادند. آن‌ها در ابتدا سکوت می‌کردند، اما بعد به‌شدت می‌خندیدند و التماس می‌کردند و خود را به بالا و پایین می‌کشیدند.

جیمز وایلی، نویسنده کتاب همسران نازی: زنانی که در آلمان نازی در رأس بودند» به نیویورک‌پست گفته است: «من فکر می‌کنم که مورخان بیشتر تمرکزشان به روی کار‌های شوهران بوده است. این‌درحالیست‌که، زنان نیز زندگی بسیار جالبی داشتند.»

به باور برخی از مورخان، رضاشاه دوست داشت در اواخر دوران حکومتش، خود را به نوعی از زیر سیطره انگلیسی‌ها بیرون بکشد و جای آن‌ها را به نازی‌ها بدهد. بنابراین، با وجود همه چموشی‌ها، در سوم شهریور 1320 پهلوی اول هنوز هم برای انگلیسی‌ها یک مهره سوخته به حساب نمی‌آمد.