فاصله بین ایدههای طراحی اواسط قرن بیستم با پذیرش عمومی از جمله طرح کنزو تانگه برای خلیج توکیو، گنبد فولر در منهتن و طرح اسمیتسونها برای برلین چندطبقه، نشاندهنده این بود که رویکرد برنامهریزی از بالا به پایین نمیتواند مقیاس انسانی زندگی شهری را برآورده کند و به همین دلیل با شکست روبهرو میشود.