واژه «احسان» از ریشه «حُسن» به معنای زیبایی و نیکی می باشد که در قرآن در سه معنا به کار رفته است: 1- تفضّل و نیکی به دیگران، 2- انجام و سر و سامان دادن به امور و کارها به وجه نیکو و کامل، 3- انجام اعمال و رفتار صالح. احسان در این کاربرد تقریباً مترادف با تقوا و پرهیزکاری است.