اینزومنیا به‌عنوان یک بیماری اختلال خواب شناخته شده است که در آن مردم از بی‌خوابی و اختلال در خواب رنج می‌برند. آن‌ها ممکن است در به‌خواب‌رفتن یا خواب ماندن تا زمان مورد نظر مشکل داشته باشند. اینزومنیا معمولا باعث خواب‌آلودگی روزانه، کم بودن انرژی، تحریک‌پذیری و خلق‌وخوی افسرده می‌شود. ممکن است باعث افزایش خطر تصادفات و همچنین مشکلات تمرکز و یادگیری شود. بی‌خوابی می‌تواند به‌صورت کوتاه‌مدت، به مدت چند روز یا چند هفته و یا بلندمدت و ماندگارتر از یک ماه رخ دهد. بی‌خوابی می‌تواند به‌طور مستقل و یا به‌علت وجود یک مشکل دیگر رخ دهد. با بنیتا همراه باشید.
تشخیص
در پزشکی، بی‌خوابی به‌طور گسترده‌ای با استفاده از مقیاس بی‌خوابی آتن اندازه‌گیری شد. این مقیاس با استفاده از هشت پارامتر مختلف مربوط به خواب اندازه‌گیری و در نهایت به‌عنوان یک مقیاس کلی برای ارزیابی الگوی خواب افراد ارائه شده است. برای تشخیص اختلالات خواب، باید با یک متخصص خواب واجد شرایط مشورت کرد تا اقدامات مناسب را انجام دهد. سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی، برای از بین بردن شرایط و علل بی‌خوابی باید انجام شود.
پس از اینکه همه شرایط دیگر رد شد، باید از فرد سابقه‌ی خواب جامعی گرفته شود. تاریخ خواب، عادات خواب، داروها (با نسخه و بدون نسخه)، مصرف الکل، نیکوتین و کافئین، بیماری‌ها و محیط خواب باید بررسی شود. برای پیگیری الگوی خواب افراد، می‌توان از دفتر خاطرات خواب استفاده کرد. دفتر خاطرات باید زمان رفتن به رختخواب، کل زمان خواب، زمان شروع خواب، تعداد بیداری، استفاده از داروها در زمان بیداری و احساسات ذهنی احساسات در صبح را شامل شود. دفتر خاطرات خواب را می‌توان جایگزین دستگاه اکتی گرافی کرد که یک دستگاه غیرتهاجمی برای محاسبه حرکات خواب است. کارگرانی که از بی‌خوابی شکایت دارند باید مورد پلی سومنوگرافی برای غربالگری اختلالات خواب قرار گیرند. این آزمایش ممکن است برای بیماران مبتلا به بی‌خوابی، علائم دیگر از جمله آپنه خواب، چاقی، قطر گردن ضخیم، یا احساس پری در اوروفارنکس را هم نشان دهد.
معمولا، برای تشخیص بی‌خوابی بخصوص در افرادی که دارای برنامه کاری متغیر هستند، می‌توان از یک برنامه‌ی زمانی برای خواب کافی یا بهبود بهداشت خواب برای درمان استفاده کرد. برخی از بیماران ممکن است نیاز به انجام یک مطالعه‌ی خواب شبانه برای تعیین اینکه آیا بی‌خوابی وجود دارد یا خیر، داشته باشند. چنین مطالعه‌ای معمولا به ابزارهای ارزیابی از جمله پلس سومنوگرام و آزمون (latency) نیاز دارد. متخصصان طب خواب با توجه به (ICSD)، 81 اختلال عمده را به‌عنوان اختلالات خواب، تشخیص داده‌اند. بیماران مبتلا به برخی از اختلالات، از جمله اختلال فاز خواب تأخیری، اغلب بیماری‌شان با بی‌خوابی اولیه؛ اشتباه می‌شود. زمانی که یک فرد مشکل خواب‌وبیداری در زمان موردنظر را داراست، اما الگوی خواب طبیعی دارد، اختلال ریتم شبانه‌روزی مشکل اصلی وی است.
در بسیاری از موارد، بی‌خوابی ممکن است از عوارض جانبی داروها و یا یک مشکل روانی باشد. تقریبا نیمی از بی‌خوابی‌هایی که تشخیص داده می‌شود به اختلالات روانی مربوط می‌شود. در بسیاری از موارد، افسردگی باید به‌عنوان یک بیماری و نه به‌عنوان علت ثانویه ناشی از بی‌خوابی در نظر گرفته شود. درواقع، ممکن است بی‌خوابی نشان‌دهنده یک خطر مهم برای بروز یک اختلال روانی باشد. بی‌خوابی در بین 60٪ تا80٪ از افراد مبتلا به افسردگی رخ می‌دهد. در این‌گونه موارد باید افسردگی فرد درمان شود. برای تشخیص اختلالات خواب، تعیین علت لازم نیست.
پیشگیری
به رفتن‌خواب و بیدار شدن از خواب در یک زمان مشخص در هر روز می‌تواند یک الگوی ثابت باشد که از به جلوگیری و یا درمان بی‌خوابی کمک کند. توصیه می‌شود چند ساعت قبل از رفتن به رختخواب از ورزش شدید و نوشیدنی‌های کافئین‌دار خودداری کنید. هرچند، ورزش در اوایل روز مفید است. اتاق‌خواب باید تاریک و خنک باشد و تخت باید فقط برای خواب و استفاده شود. این‌ها برخی از نکاتی هستند که پزشکان برای بهبود «بهداشت خواب» توصیه می‌کنند.
درمان
شناسایی و یا رد کردن علل پزشکی و روانی قبل از تصمیم‌گیری در درمان بی‌خوابی بسیار مهم است. رفتاردرمانی شناختی (CBT) نشان داده است که استفاده از دارو برای درمان بی‌خوابی مزمن در کوتاه‌مدت مؤثر است. مصرف داروها علی‌رغم اثرات سودمندشان، نباید در درازمدت ادامه یابد. داروها عمدتا برای کاهش علائم بی‌خوابی در مدت زمان کوتاه تجویز می‌شوند. نقش آن‌ها در مدیریت بی‌خوابی مزمن همچنان نامشخص است. انواع مختلفی از داروها برای درمان بی‌خوابی وجود دارند. بااین‌حال، بسیاری از پزشکان استفاده طولانی‌مدت از قرص‌های خواب‌آور را توصیه نمی‌کنند. همچنین شناسایی و درمان سایر عوامل مؤثر در بی‌خوابی مانند افسردگی، مشکلات تنفسی و درد مزمن نیز مهم است.
