به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، در دهه چهل یکی از تفریحات روتین آخر هفته فصل زمستان ببرای تهرانی‌ها رفتن به پیست اسکلی آبعلی بود، آن هم با تشریفات خاص. آن‌ها با خود سماور، علاءالدین، قالی و قالیچه و گوشت‌کوبیده برمی‌داشتند و روانه کوه‌های پر از برف آبعلی می‌شدند. در اواخر بهمن 1341 خبرنگار سپید و سیاه گیوه‌هایش را ورکشید و برای تهیه گزارشی میدانی از این تفریح زمستانی پایتخت‌نشینان روانه آبعلی شد. بخش‌هایی از گزارش او را به نقل از «سپید و سیاه» مورخ 26 بهمن 1341 می‌خوانید:
امسال برف زیادی در پیست آبعلی تلمبار نشده است ولی این دلیل نمی‌شود که علاقمندان این ورزش مفید زمستانی پوتین و چوب اسکی و بلوزهای مکش‌مرگ‌مای‌شان را کنار بگذارند و از همین مقدار برف استفاده نکنند.
ناهار بازار اسکی‌بازی روزهای جمعه است و در این روز سیل اتومبیل‌ها و اتوبوس‌ها به سوی آبعلی روان می شود. میزان این اتومبیل‌ها گاهی به بیش از سه هزار می‌رسد و در حدود ده هزار نفر زن و دختر و پسر و شاپویی و کلاه‌نمدی و بچه و زن چادری و خانم‌های آخرین مد به سوی آبعلی هجوم می‌آورند؛ ولی از این عده فقط 20 درصد آنان برای اسکی می‌روند و تازه از این 20 درصد نیز فقط ده درصد واقعا اسکی بلدند و از این ورزش استفاده می‌کنند و مابقی برای چشم‌چرانی و یا تماشا و گذراندن یک روز تعطیل خود به آبعلی آمده‌اند.
دسته‌های اسکی‌باز به وسیله باشگاه‌ها هدایت می‌شوند و یکی از بنگاه‌های مسافربری نیز علاقمندان را به پیست آبعلی می‌آورد. معمولا مسئولین این کاروان‌ها در حدود 100 الی 200 ریال برای یک روز از داوطلبان می‌گیرند و با این پول ناهار و عصرانه آنان و رفت و برگشت‌شان را تامین می‌کنند. معمولا بیش از 17 کاروان روزهای جمعه به آبعلی می‌آیند.
در هفته به غیر از روز جمعه، روز یکشنبه نیز پیست شلوغ می‌شود و اکثر خارجی‌های مقیم تهران و کارمندان وابسته به شرکت‌های خارجی به آبعلی می‌آیند و بدون وجود مزاحمین و ناشی‌ها چند ساعت به اسکی مشغول می‌شوند.
الم‌شنگه تماشایی
در آبعلی ارتش، شرکت نفت و کارگران دارای پیست‌های علیحده [جداگانه] هستند و همچنین یکی از چهار تله‌اسکی که در این محل کار می‌کند متعلق به شرکت نفت می‌باشد.
وجود زن‌های چادری و زن‌هایی که با دامن پلیسه و لباس معمولی به آبعلی آمده‌اند و همچنین مردان فکل و کراواتی و عده‌ای که با ته‌ریش و لباده در میان برف‌ها کله‌معلق می‌زنند و تفریح می‌کنند از صحنه‌های تماشایی پیست آبعلی است.
روزهای جمعه تعداد این عده زیادتر می‌شود و همان‌جا روی برف‌های سفت‌شده قالی پهن می‌کنند و سفره می‌اندازند و چای داغ می‌نوشند و گاهی اوقات هنرمندان خانوادگی هم دست به کار می‌شوند و حسابی بساط ساز و آواز را به راه می‌اندازند و گاهی اوقات از هر گوشه پیست صدای آهنگ‌های عربی و هندی و ایرانی شنیده می‌شود و اغلب دخترهای کوچولو نیز رقص را افتتاح می‌کنند و بزرگ‌ها را هم به میدان می‌کشند.
به غیر از کسانی که با زن و بچه و فامیل به آن‌جا می‌آیند گروهی از جوانان و بر و بچه‌های بامعرفت نیز دسته‌جمعی برای «عشق کردن» سر و کله‌شان از توی برف‌ها پیدا می‌شود. این عده اغلب یواشکی در اتومبیل‌های‌شان چند گیلاسی هم بالا می‌اندازند و بعد که خوب «گرم» شدند توی برف‌ها از سر و کول همدیگر بالا می‌روند و یا این‌که بشکن می‌زنند و یکی از آن‌ها «بابا کرم» می‌رقصد.
در همین حیث و بیص در گوشه و کنار آبعلی رادیوگرام‌های اتومبیل و گرام‌های ترانزیستوری عده‌ای از جوانان و دختران را با صفحات روز «نور.اند.سان‌دی» و یا «دختری با چمدان» و «کسوف» را مشغول می‌کند و گاهی اوقات این دو تیپ کلاه‌شان تو هم می‌رود و به آهنگ‌های یکدیگر اعتراض می‌کنند و اگر ماموران انتظامی به موقع نرسند کار طرفداران جاز و آهنگ‌های ایرانی و عربی و هندی به دعواهای خطرناک می‌کشد.
اسکی کرایه
در پیست آبعلی سه رستوران وجود دارد و در روزهای تعطیل 70 رستوران سیار نیز بدان اضافه می‌شود. این رستوران‌های سیار ساندویچ، همبرگر و نوشیدنی غیرالکلی می‌فروشند. در رستوران‌های پیست آبعلی قیمت یک ناهار 170 ریال است. علاوه بر رستوران‌های سیار، بیش از7 میز علیحده وجود دارد که چای داغ و شیر گرم می‌فروشند. از بابت این میزها روزانه 50 ریال کرایه می‌پردازند.
پیست معمولا در دست صاحبان لوژها و کرایه‌دهندگان وسایل اسکی است. عده زیادی که برای گردش و تفریح به آبعلی می‌آیند گاهی اوقات برای تفنن هوس اسکی‌بازی سرشان می‌زند و همان‌جا چوب اسکی و پوتین کرایه می‌کنند و برای اسکی‌بازی می‌روند و بدیهی است چند دقیقه دیگر با دست و پایی شکسته برمی‌گردند.
وسایل اسکی ساعتی 80 ریال و پوتین ساعتی 20 ریال کرایه داده می‌شود. علاوه بر این درآمد صاحبان لوژ نیز زیاد است و هر لوژ ساعتی 20 ریال کرایه داده می‌شود. امسال کرایه دادن اسب هم مرسوم شده است و کسانی که برای تماشای اسکی آمده‌اند ترجیح می‌دهند که به جای اسکی‌بازی، اسب‌سواری بکنند.
... با این‌که ورود افراد غیر اسکی‌باز به پیست قدغن است ولی اغلب آدم‌ها با فکل و کراوات و کفش جیر از برف‌ها بالا می‌روند و بالای تپه می‌روند و در بین راه نیز با اسکی‌بازها تصادف می‌کنند و در میان برف‌ها می‌غلطند.
در این محل اسکی هم تعلیم داده می‌شود و اغلب نیز دخترها داوطلبان آن هستند. 79 درصد از کسانی که چوب اسکی به پا می‌بندند و لباس اسکی دارند، اکثرا به فکر «ژست» خود هستند و شاید حتی یک بار هم روی برف‌ها لیز نخورند ولی مرتب برای دیگران قر می‌آیند و پز لباس و چوب اسکی‌شان را می‌دهند و جماعت بیکار هم معطل‌اند یکی از این سوسول‌ها و فوفول‌ها زمین بخورند، چون حسابی دستش می‌اندازند و تا چند دقیقه به افتخار زمین خوردن این‌گونه اشخاص «رِنگ عربی» می‌زنند و «سوت بلبلی» می‌کشند.
اسکی‌بازها حقیقی معمولا عصر پنجشنبه به آبعلی حرکت می‌کنند و شب آن‌جا می‌مانند تا صبح زود در پیست باشند و عده‌ای نیز ساعت چهار صبح حرکت می‌کنند ولی دیگران که برای تماشا و تفریح می‌روند معمولا از ساعت 9 صبح به راه می‌افتند. این عده حتی چوب‌های اسکی خود را هم از بالای اتومبیل‌شان باز نمی‌کنند و به همان «حضور در پیست» و تماشا قناعت می‌نمایند.
در هفته گذشته یک دختر خانم اسکی به پایش بسته و با تله‌اسکی بالای تپه رفته بود ولی می‌ترسید با اسکی پایین بیاید و همان‌جا مانده بود تا این‌که بالاخره یکی از مربیان او را پایین آورد و به محض این‌که حضرت علیه پیش پدر و مادرش رسید، زد زیر گریه و مردم را دور خودش جمع کرد.
در روز بیش از ده الی هفده پا درمی‌رود و یا رگ‌به‌رگ می‌شود.
بعدازظهر که پیست خلوت می‌شود صاحبان لوژ و کارگران آن‌جا لابه‌لای برف‌ها به جست‌وجو می‌پردازند و هر جمعه مبالغ زیادی پول، انگشتر و دستبند طلا و ساعت پیدا می‌کنند و به نفع خودشان ضبط می‌کنند و یا با گرفتن مژدگانی‌های کلان آن را به صاحبان‌شان مسترد می‌دارند.
... روز همین جمعه یک فرانسوی که با دوست ایرانی‌اش به آبعلی آمده بود به قدری از مردم تماشاچی و لباس‌های آنان تعجب کرده بود که می‌گفت ایرانی‌ها «اسکی‌بازی» را هم «ایرانیزه» کرده‌اند و شاید در تمام دنیا این‌ور اسکی‌بازی بی‌نظیر باشد که تعداد تماشاچی‌های اسکی پنج برابر بیش از ورزشکاران اسکی‌باز باشند!
259
