طنز-کودک-و-نوجوان

نویسندگان و شاعران کودکان و نوجوانان از دلایلی که باعث می‌شود طنز ایرانی کمتر به مذاق بچه‌ها خوش بیاید و از فاصله‌ای که میان کودکان و نوجوانان با نویسندگان آثار طنز افتاده است می‌گویند. در این میان همچنین به بافت جامعه ما که درگیر تشریفات و به همان نسبت از طنز دور است اشاره می‌شود.

مصطفی رحماندوست درحالی از این‌ می‌گوید که خارجی‌ها بیشتر از ما روی طنز کار کرده‌اند، که معتقد است ما ایرانی‌ها در جوک‌سازی خیلی وضع‌مان خوب است، منتها وقتی می‌خواهیم یک موقعیت طنز ایجاد کنیم، دست و پای‌مان می‌لرزد.

مصطفی رحماندوست درحالی از این‌ می‌گوید که خارجی‌ها بیشتر از ما روی طنز کار کرده‌اند، که معتقد است ما ایرانی‌ها در جوک‌سازی خیلی وضع‌مان خوب است، منتها وقتی می‌خواهیم یک موقعیت طنز ایجاد کنیم، دست و پای‌مان می‌لرزد.

طاهره ایبد می‌گوید: من بچه‌های زیر سه سال را دیده‌ام که دغدغه بیماری کرونا داشته‌اند و این برای یک جامعه فاجعه است؛ در چنین شرایطی لازم است دیدگاه اجتماعی منتقدانه خیلی پررنگ‌تر وارد کار نویسندگان حرفه‌ای شود.

حسین تولایی درحالی از وضعیت بد شعر طنز کودک و نوجوان می‌گوید که معتقد است بچه‌ها در آثارشان به مسائل سیاسی و اجتماعی عکس‌العمل نشان می‌دهند، اما نویسندگان به دلایل مختلف سمت آن نمی‌روند.

محمود برآبادی درحالی از بازتاب کم شخصیت غیررسمی نوجوانان در آثار نویسندگان می‌گوید که معتقد است علت این کمبود، مواجهه با سانسور است.

جمال‌الدین اکرمی که معتقد است بافت جامعه ما درگیر تشریفات و به همان نسبت از طنز دور است از کمبودهای موجود در ادبیات طنز کودک و نوجوان و خصوصا طنز محتوایی می‌گوید.

احمد اکبرپور از رقابت ناعادلانه میان طنزنویسان خارجی و داخلی می‌گوید.

محمدرضا شمس می‌گوید: خیلی وقت‌ها طنزهایی که نوشته و منتشر می‌شود، طنز امروز نیست؛ طنز دیروز است که به خورد بچه می‌دهیم.

محمدرضا یوسفی درحالی از نبود طنز اجتماعی در ادبیات کودک و نوجوان می‌گوید که معتقد است آن‌چه در این حوزه می‌بینیم، بیشتر جوک است.