زمان

مقاله حاضر در صدد اثبات این ادعاست که مادامی که در بستر زمان تغییر بیرونی یا درونی برای موضوعات حاصل نشود، احکام آنها ثابت خواهد بود و با تغییر موضوعات، احکام آنها نیز متغیر خواهد بود

پیش از شروع مبحث باید به این نکته توجه کنیم که ادراکهای گوناگون را نمی توان در واقع از هم جدا کرد زیرا چنانکه بارها اشاره شده است فرد دارای وحدتی است که اجزای منفصل از آن بی معنا خواهند بود یعنی ما نمی توانیم مثلاً نیروی دقت کودک را از عواطف او جدا سازیم

بحث از مفاهیم و چگونگی تشکیل مفاهیم گوناگون در ذهن آدمی یکی از مباحث اساسی و شیرین روان شناسی است مخصوصاً در جهان حاضر که تعدد و تنوع مفاهیم، نقش مهمی در زندگی افراد و اقوام ایفا می کنند

بدون تردید هر آغازی را انجامی است و هر شروعی را پایان، مگر ذات اقدس پروردگار که آغاز و انجام ندارد. دنیا نیز از این قاعده کلی و فراگیر بیرون نیست، از این رو زمانی بر این دنیا گذشته و زمانی خواهد گذشت که زمان پایان خواهد بود و این قسمت پایانی کتاب زمان را «آخر الزمان» نام نهاده اند.

تأثیر مقتضیات هر عصر بر اجتهاد و فقاهت غیر قابل انکار است. در روایات گوشه هایی از این واقعیت نمایان شده است و سخنان برخی از فقیهان شیعه و سنّی نیز بر آن گواهی می دهد

 دست یابی به احکام دینی دغدغه اصلی دین باوران را تشکیل می دهد. سرچشمه تفکردینی به گذشته باز می گردد و پژوهشگران دین باید عزیمتی موشکافانه را در تاریخ جستجوکنند و از پی این عزیمت دست یابی به سنت را سراغ بگیرند. هر فقیه قبل از آن که دل به دریای تاریخ بسپارد با شواهدی روبه روست که از دل تاریخ سر برآورده و در دسترس امروزیان قرارگرفته اند.

چکیده   فعالیت‌های زندگی وکار و تلاش شبانه روزی، آن گاه از عالی‌ترین نتیجه و بیشترین بتزدهی برخوردار خواهد بود که مبتنی بر شناخت استعدادها و امکانات بالقوه و بالفعل شخصی و در راستای رفع نیازهای عمومی بوده و بر واقع بینی استوار باشد

درباره هجرت به عنوان «نقطه آغاز دولت اسلامی»، به وسیله محقّقان به طور مفصّل بررسی و تحقیق شده است. بیشتر این تحقیقات، فاقد تحلیل و تبیین روشن از رشد و گسترش اسلام در جامعه مدینه، در سالهای حول و حوش هجرت است

احمد بن محمد معروف به مقدس اردبیلی، فقیه و متکلم و حکیم برجسته ایرانی در سده دهم هجری است .

حمد و ستایش سزاوار خداوندی است که با قدرت خود به مخلوقات وجود داد و انسان را در «احسن تقویم» بیافرید و بدو کرامت و فضیلت داد و او را قبله گاه موجودات خویش کرد و همه را مسّخر او گرداند و در خدمتش نهاد. آن گاه با آفرینش او خود را به «احسنالخالقین» ملّقب ساخت.