شاه

در واقع شاه می خواست با امکانات و توان یک کشور جهان سومی یا در نهایت یک کشور در حال توسعه، نقش یک کشور پیشرفته و با قدرت بزرگ را ایفا کند. خواسته ای که سرانجامِ نافرجام آن محتوم بود. اما شاه زمانی به این واقعیت رسید و «صدای انقلاب مردم را شنید» که کار از کار گذشته بود.

در نظام‌های سلطانی، حامی‌پروریِ مبتنی بر پول و رانت، نقش مهمی دارد و به همین دلیل فساد هم جزو لوازم ذاتی چنین نظام‌هایی است. یعنی حامیان چنین نظامی، حامیان عقیدتی نیستند بلکه حامیان منفعتی‌اند.

تقریبا هیچ وقت دربارۀ اشرف پهلوی چیزی از سر تایید نمی‌گویند و ترجیح می‌دهند دربارۀ او سکوت کنند. یعنی در بازخوانی تاریخ، به سراغ اشرف نمی‌روند چراکه می‌دانند "خواهر مقتدر شاه" بدنام‌تر از آن است که بتوان از او اعادۀ حیثیت کرد

هر چند از سالروز نطق تاریخی شاه در نیمه آبان 1357 عبور کرده ایم اما چون در آستانۀ چهل و ششمین سالگرد پیروزی انقلاب ضد سلطنتی طبعا شاهد تلاش و تبلیغ طرفداران خاندان پهلوی هستیم و تا 22 بهمن شدت می گیرد به این موضوع می پردازیم

شاه اما بیست و ششم دی ماه از ایران رفت و این اولین عزم رفتنش نبود. نخست در غائله درگیری با احمد قوام السلطنه نخست وزیر کاتب فرمان مشروطه و مرد گردن‌فراز عزم رفتن نمود و به سختی راضی به ماندن شد.

شاه در تمام طول مصاحبه سر پا ایستاده بود و تنها یک بار برای پاسخ به تلفنی نشست. او در جواب این‌که حال خود را چگونه توصیف می‌کند، گفت: «بهترم»

در آذرماه 1355 درست دو سال پیش از پیروزی انقلاب و زمانی که شاه تصمیم گرفته بود قیمت نفت را در اجلاس پیش روی اوپک با 15 درصد افزایش پیشنهاد دهد، خبرنگار آسوشیتدپرس با او گفت‌وگوی مفصلی انجام داد.

زمستان که فرا می‌رسید اولا از میزانِ عفونت آب‌های راکد کاسته می‌شد و ثانیا بر اثربارش باران و برف آب راحت‌تر به دستِ مردم می‌رسید و کم‌وبیش میراب‌ها که مردم کوچه و بازار به آنها «شمرِ محله » می‌گفتند، بیکار می‌شدند!

اعدام یا قتل یا ترور در جوانی تصویر فرد را در همان قاب در تاریخ جاودانه می‌کند و اگرچه می‌میرند اما جاودانه می‌شوند

مصر انگار برای پور پهلوی سرزمین سرنوشت بود؛ آخر و از پس بی‌سرزمینی و روی برگرداندن دوستان تنها همان سادات پناهش داد و در بیمارستان معادی چشمانش را برای همیشه بست و پیکرش در همان مسجد الرفاعی آرام گرفت... چه بازی‌هایی دارد سرنوشت.